ไม่รู้เพราะฟ้าลิขิตหรือเวรกรรมที่มีต่อกันยังไม่สิ้นสุด ทั้งสองคนนอนอยู่ภายใต้อ้อมกอดแสนอุ่นของกันและกันในกระท่อมหลังเล็กท้ายหมู่บ้านริมทะเล
เนื่องจากสภาพร่างกายยังไม่ฟื้นเต็มที่จึงทำได้เพียงมอบความรู้สึกที่ดีให้แก่กัน หัวใจโลกันตร์เต้นตึกตักขณะที่หูของน้ำผึ้งแนบฟัง เธอซุกตัวกอดเอาไว้แน่นด้วยใจรักมั่น
เช้าต่อมา
"อะไรนะคะ!!ไปแล้ว" เวลาหกโมงเช้าฉันสะดุ้งตื่นมาไม่เห็นพี่โลกัตร์นอนข้าง เรียกหาก็ไม่ขานรับถึงรีบกลับไปยังที่พักของตัวเองเพื่อถามเจ้าของบ้าน
"ใช่ เห็นว่ามีธุระต้องไปเลยขึ้นเรือประมงออกไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ ยังงงอยู่ว่าทำไมไปคนเดียวทั้งที่ตอนมาเลือดอาบแต่ก็ยังอุ้มเธอมาด้วย"
"_____"
ผู้ที่พบเจอทั้งคู่คือสามีของเจ้าของบ้านหลังนี้เขาเล่าว่าหลังจากเรือกลับเข้าเกาะอุปกรณ์ทำแผลก็พอมีเล็กน้อยจึงห้ามเลือดเอาไว้ก่อนแต่โลกันตร์ก็ไม่สนใจตัวเองแม้แต่น้อยร้องไห้ฟูมฟายเพราะน้ำผึ้งยังคงไม่ได
