ห้องเช่าเก่า
นับครั้งได้เลยที่ฉันยิ้มออกมา ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่วันเวลาก็หมุนเปลี่ยนเสมอ ความเจ็บปวดรวดร้าวที่ผ่านกลายเป็นถูกใครบางคนซัดนำพาให้หายคล้ายดังคลื่นทะเล
แม้ว่าเขาจะดูเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจและคนรอบข้างต่างเกรงกลัว ในความบ้าบิ่นโหดร้ายอารมณ์ร้อนแต่หลายครั้งที่อยู่ด้วยกันเขาแสดงความอ่อนโยนออกมามากโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
บ้าน โลกันตร์
ฮึก! อึก!
"มึงอย่าลีลาลงไพ่สักที" โน่บ่นขณะที่วันนี้มีรวมตัวกัน "ไอ้พายุมึงโกงปะเนี่ยแดกทุกรอบ"
"มึงจะบ่นทำไมไอ้สัส!"
"ใครจะซุ่มเงียบแบบมึงไอ้เซ"
โลกันตร์กระตุกดื่มเบียร์พลางมองเพื่อนทั้งสองทะเลาะเบาะแว้งกันขณะที่พายุก็ตั้งใจเล่นการพนันวงเล็กภายในบ้าน
"ช่วงนี้มึงไม่ค่อยว่างเลยนะโลกันตร์" น้ำเสียงสุขุมของพายุเอ่ยถาม
"กูก็ว่างทุกวันนิ"
"แต่เวลาว่างของมึงก็เอาไปอยู่กับเด็กผู้หญิงคนนั้น"
"เสือก!"
ผมจ้องหน้าไอ้พายุคงเป็นเพราะข่าวลือสนั่นในวงการว่าผม
