ห้องเช่าเก่า
หลังจากที่ตัวเองกลับมาไม่รู้ตัวเลยว่าสลบไปตอนไหน แต่ตอนนี้สภาพร่างกายเหมือนรถสิบล้ออัดกระแทกติดกำแพงทั้งเหนื่อยล้าเจ็บปวดและเดินไม่ไหวกว่าจะลากขากลับเข้ามาในห้องได้แทบทรุดหลายที
หลายวันผ่านไป
แกร๊ก
"น้าจ๋าวันนี้มีข้าวผัด..หมู" เสียงประตูเปิดเข้ามาขณะฉันกำลังก้มหน้าก้มตาทำกับข้าวแต่ปรากฏว่า "พ่อ!"
"ว่าไงอีผึ้ง...เห็นหน้ากูอย่างกับเห็นหน้าผี นึกว่าจะดีใจซะอีก"
"พะ พ่อมาได้ยังไงแล้วแม่ล่ะ"
"กูจะไปรู้แม่มึงเหรอไม่ได้เจอตั้งนานแล้วตั้งแต่วันที่มันพามึงหนี!"
สภาพของพ่อยังเหมือนเดิมทั้งคำพูดจาและนิสัยเห็นแก่ตัวมาถึงก็โยนกระเป๋าเสื้อผ้าลงบนพื้นมองไปรอบห้อง
"น้ามึงไปไหน"
"ไปทำงานที่โรงงานเวลามีโอทีนานกว่าจะกลับบ้านที"
"รู้ไหมว่ากูจะต้องหนีหัวซุกหัวซุนแค่ไหนถ้าส่งมึงไปประเคนให้พวกมันก็จบแล้ว"
"____"
คำพูดนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะออกจากผู้เป็นพ่อ น้ำผึ้งได้แต่นิ่งเงียบเดินไปเก็บกร
