จากวันนั้น พ่อของน้ำผึ้งก็หายเข้ากลีบเมฆพร้อมกับเงินที่เธออุตส่าห์เก็บสะสมรอจ่ายค่าห้อง เมื่อน้ากลับมาถึงก็ถามไถ่ด้วยความห่วงใย
"สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะเป็นอะไรหรือเปล่า? หรือพ่อเรามันทำอะไรให้!" ก่อนที่พ่อของน้ำผึ้งจะมาก็ได้ส่งข่าวให้กับน้าสาวเป็นที่เรียบร้อย "ไม่ทันได้เจอหน้าก็หายหัวอีกแล้วบัดซบ"
"เดี๋ยวพ่อก็คงกลับมาเองอีกนั่นแหละค่ะช่วงนี้หนูพักผ่อนน้อย"
"เงินของน้าคงจะได้เดือนหน้าเพราะช่วงนี้เศรษฐกิจฝืดเคืองเถ้าแก่ก็เลยทยอยให้"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะเรื่องเงินเดี๋ยวหนูจัดการเองนะ"
แม้จะพูดแบบนั้นออกไปตอนนี้น้ำผึ้งมืดแปดด้านเธอไม่รู้จักหรือสนิทสนมใครนอกจาก..
"นึกว่าเธอจะหยิ่งผยองไม่อยากได้อยากมีเสียอีกเพราะเวลาหยิบยื่นอะไรก็ปฏิเสธหมด" แปลกใจที่วันนี้โทรมานัดเจอผม "ดื่มไหมวอดก้าเพียว"
"ขอบคุณค่ะ"
"____"
ฮึก!
ทั้งที่ปกติจะปฏิเสธแต่ครั้งนี้มือน้อยคว้าแก้วใสพร้อมกระดกดื่มลงคออย่างว่องไวจน
