หลายวันผ่านไป
น้ำผึ้งยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานเพราะเธอไม่อยากรบกวนเงินจากโลกันตร์อีก
"ขอโทษนะครับผมสั่งข้าวต้มกุ้งไปแต่คงไม่สะดวกรับแล้ว"
"มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่าคะ"
"เปล่าหรอกครับแต่ผมสั่งให้คุณต่างหาก"
"____"
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มให้พลางจ่ายเงินขณะที่น้ำผึ้งรับรู้ได้ทันทีว่าเขาคงชอบพอเนื่องจากมากินเป็นประจำ
"ไม่ต้องก็ได้ค่ะฉันกินมาแล้วจากที่บ้าน กะ เกรงใจ" รีบปฏิเสธตอบเพราะฉันไม่อยากให้ความหวังใคร "ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"
"แต่ผมอยากให้คุณได้กินบ้างทำงานตั้งแต่เช้าท่าทางเหนื่อย"
"ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ"
ตึก ตึก
เขาพยายามยัดเยียดโดยการคว้าข้อแขนเล็กของเธอเอาไว้ แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเหล่าชายฉกรรจ์สองคนตรงดิ่งเข้ามาพร้อมกับเลิกเสื้อสีดำขึ้นปรากฏว่าเป็นปืนแนบอยู่ข้างเอว
หลังเลิกงาน
"ดีนะที่วันนี้ฉันเก็บค่าคุ้มครองเสร็จเร็ว ว่าแต่นัดมามีธุระอะไรหรือว่าคิดถึงฉัน" เมื่อได้รับข้อความผมก็ขับรถตรง
