อัครพลมองดูรถของมาณวิกา ที่ขับออกไปจากบ้านจนลับสายตา ความรู้สึกสูญเสียครั้งนี้ มันเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าตอนที่เขา ถูกรสสิกาทิ้งไปเสียอีก เจ็บเหลือเกินเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงอีกแล้ว
มาณวิกา มาอยู่กับดารัณได้2วันแล้ว วันนี้เป็นวันหยุดดารัณลาพักร้อนอีก5วัน เพื่อจะได้พาเธอไปเที่ยว อิงอรรู้ข่าวก็ลางานตามมาสมทบด้วย
ทั้ง3คนแพลนไปเที่ยวที่กาญจนบุรี ตั้งใจจะขับรถแวะเที่ยวไปเรื่อยๆ ระหว่างแวะเติมน้ำมัน ทั้ง3ก็เข้าคาเฟ่ที่อยู่ในปั๊ม สั่งกาแฟมาดื่มคนละแก้วเค้กอีกคนละชิ้นรองท้อง
ขณะที่กำลังตักเค้กเข้าปาก เธอก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ยืนยิ้มแฉ่งให้เธอ เธอจำได้ว่าเขาชื่อปวรุจ เป็นคนที่ช่วยเธอเอาไว้และยังอยู่เฝ้าเธอ ตอนที่เธอไม่ได้สติอีก เขาเดินตรงมาหาเธอทันที พร้อมกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง สารวัตรอรรณพที่เคยไปสอบปากคำเธอที่ร.พ
" สวัสดีครับ คุณวิ บังเอิญจังเลยนะครับ "
" ค่ะ มากินกาแฟเหมือนกันเหรอค่ะ"
" อ
