พอลงจากเครื่อง เธอคิดว่าเดี๋ยวก็คงไม่ต้องเจอเขาแล้ว แต่เธอคิดผิด เขาตามติดเธอถามว่าเธอจะไปไหน เขาจะไปส่ง ทีแรกเธอไม่ยอมแต่เขาก็ตื๊อไม่เลิก สุดท้ายเลยต้องยอมให้เขาไปส่ง
มาณวิกานั่งมองดูชายหนุ่ม กำลังคุยหัวเราะคิกคักกับแม่และพ่อเลี้ยงของเธอ ทั้งยังเข้ากันได้ดีเหมือนว่ารู้จักกันมานาน ผ่านไปหลายช.มเขาก็ยังไม่ไปไหน จนถึงเย็นแม่ของเธอก็ชวนเขาทานมื้อเย็นด้วย
" นี่คุณ คุณมาอยู่บ้านแม่ฉันทั้งวันแล้วนะ ไหนบอกว่ามาคุยงานไง "
" ผมนัดกับมิสเตอร์เอลวินบ่ายๆพรุ่งนี้ วันนี้ผมว่าง "
" นี่ก็มืดแล้วคุณกลับไปได้แล้ว"
" คุณรังเกียจผมเหรอ ถึงได้รีบไล่ผมแบบนี้"
ปวรุจทำหน้าเศร้าก้มหน้างุด น้ำเสียงและท่าที ดูน่าสงสารและหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน
3เดือนผ่านไป
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ปวรุจแวะเวียนมาที่บ้านของเธอทุกวัน ที่บ้านของแม่เธออยู่นอกเมืองทำฟาร์มวัวนม ภาพที่ปวรุจช่วยพ่อเลี้ยงของเธอเลี้ยงวัวเป็นภาพที่ชิ
