ฮ่องเต้เสด็จเข้าวังแล้ว พร้อมกับเหล่าราชวงศ์ที่ออกมาต้อนรับ ยามนี้ในท้องพระโรงจึงเนืองแน่นไปด้วยขุนนางที่มากันครบทุกคน เสียงทักทัยเกิดขึ้นจอแจจนขันทีต้องสั่งให้หยุด ซ่งหรานขึ้นนั่งบัลลังก์ของตนพร้อมกับหันมายกยิ้มมองทุกคนที่ก้มหัวให้
โดยมีองครักษ์ฝีมือดียืนอยู่มิห่างกาย ความชั่วที่ทำมามันสอนให้เขามิอาจประมาทได้ และการที่จากไปนานหลายเดือน มันทำให้เขายิ่งต้องเพิ่มคนปกป้องมากกว่าเดิม เพราะมิรู้ว่าผู้ใดคิดร่วมมือกันอยู่บ้าง แม้จะมีสายของเขาอยู่ที่นี่ก็เถอะ แต่มันน่าแปลกที่มิมีรายงานอันใดเลย นอกจากกิจวัตรปกติทั่วไปของสองอนุชา
“ลุกขึ้นเถอะ วันนี้มิต้องเอ่ยรายงานหรือฎีกาใดๆ เพราะข้าพึ่งมาถึงเอาไว้พรุ่งนี้แล้วกัน” เขาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของขุนนางหมายจะรายงานบางสิ่ง คงมิพ้นเรื่องราษฎรร้องทุกข์เป็นแน่ ทำเอาขุนนางผู้ถือฎีกาถึงกับต้องถอยหลังกลับมายืนที่เดิม
“ฝ่าบาทงานเลี้ยงที่จะมีในวันพรุ่ง กระหม
