คำพูดก่อนนี้ที่หรานจวิ้นเอ่ย มันทำให้ซูเยว่ต้องนั่งนิ่งมิตอบอันใดกลับไป เพราะยามนี้จำต้องบังคับใจมิให้แสดงท่าทีรังเกียจอีกฝ่ายตายใจเสียก่อน มิเช่นนั้นทุกอย่างคงพังลงในพริบตาเป็นแน่ ยิ่งยามนี้หรานจวิ้นมิละสายตาออกจากนางเลย
ยกเว้นเพียงแค่ช่วงที่ฮ่องเต้เสด็จเข้ามาเท่านั้น ที่พอมีเวลาให้หันไปมองหน้าบุรุษอันเป็นที่รัก ซึ่งไป่จวินเองก็จับจ้องมามิวางตาเช่นกัน เพียงเท่านั้นหัวใจของทั้งคู่ก็เต้นรัว ส่งผ่านความรู้สึกให้กันผ่านสายตา ก่อนจะผละหนีเมื่อได้ยินคำของฮ่องเต้เอ่ย
“นั่งลงเถอะ ดื่มกินกันตามสบาย” ซ่งหรานเอ่ยบอกก่อนจะหันมาทางอ๋องผู้น้องที่วันนี้มีสตรีอยู่ข้างกายด้วย หากจะให้เดาคงเป็นพระชายาของหรานจวิ้นเป็นแน่
“นี่หรือน้องสะใภ้ข้า งดงามเพียงนี้เชียวหรือ” คำชมของซ่งหรานมันมิได้ทำให้คนฟังพอใจแม้แต่น้อย โดยเฉพาะสองอ๋องที่เข้าใจความหมายนั่นดี
“ถวายพระพรเพคะฝ่าบาท” ซูเยว่คำนับอีกฝ่าย ก่อนจะนั่งลงต
