หรานจวิ้นนั่งนิ่งอยู่นานกว่าจะเอ่ยถ้อยคำออกมาได้ เขาละอายใจทุกครั้งเมื่อซูเยว่กล่าวถึงเรื่องนี้ แม้ยามนี้จะมิได้คิดอยากให้นางสิ้นใจเหมือนแต่ก่อนแล้วก็เถอะ
“ไยนั่งเหม่อเช่นนี้พะย่ะค่ะ” ไห่เฉิงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง หรานจวิ้นก็เพียงแต่ยกยิ้มออกมาเท่านั้น จะให้เขาเอ่ยได้เช่นไรว่ารู้สึกผิดต่อพระชายาตัวน้อย ที่มิเคยใส่ใจใยดีนางเลยแม้แต่น้อย
“พวกเจ้ามีสิ่งใดต้องทำก็ไปเถอะ” เขาเอ่ยปากกับคนของตน ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังห้องนอน ทำเอาสองสหายถึงกับมองหน้ากันอย่างมิเข้าใจ
“ท่านอ๋องเป็นอะไร หมู่นี้ไยถึงทำตัวแปลกๆ”
“นั่นสิ หรือทรงเสียใจที่คุณหนูจางทำเรื่องนั่น จนกลายเป็นเช่นนี้ แต่ก็มิน่าจะรู้สึกอันใดนี่” ลี่หยางเอ่ยท้วง
“ข้าก็ว่าเช่นนั้น จะรู้สึกผิดไปทำไม ในเมื่อหากนางทำสำเร็จท่านอ๋องก็จะได้รับคุณหนูจางเป็นพระชายาอย่างที่ตั้งใจ ก่อนนี้เข่นฆ่าผู้คนมามากมายกว่าจะมั่นคงเช่นนี้ ไยแค่สตรีผู้เดียวที่พระอ
