“ไปเอามาสิ”
เมื่อฉันท้าทายอีกฝ่ายก็ตอบกลับทันทีเช่นกัน เอสเตอร์โยนคีย์การ์ดไปยังเตียงข้างหลังแล้วกลับมาให้ความสนใจยังฉันตามเดิม จากตอนแรกที่คิดว่าอีกฝ่ายแค่พูดกวนประสาทและฉันก็ท้าทายกลับด้วยนิสัยที่ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรอยู่แล้ว ตอนนี้กลายเป็นว่าต่างฝ่ายต่างพร้อมจะทำจริงด้วยกันทั้งคู่
“ได้ค่ะ” สิ้นเสียงร่างบางก็เดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบเอาชั้นในลูกไม้สีดำเข้าชุดกันแล้วเดินกลับมาหยุดยืนตรงหน้าเขาตามเดิม
พรึ่บ!
ฉันนั่งลงยังปลายเตียงพร้อมกับยื่นของในมือให้เอสเตอร์
“....” ดวงตาสีน้ำตาลคาราเมลจ้องมองของในมือ ก่อนละสายตาจากมันกลับมาสบตากับฉัน
“รับไปสิคะ”
“ทำไมต้องนั่ง” เอสเตอร์ยังคงยืนนิ่งไม่ยอมนั่งลงตาม ในท่าตอนนี้เหมือนฉันมากกว่าที่เป็นเจ้านายแล้วออกคำสั่งให้เขาทำตาม
“นั่งใส่น่าจะสะดวกกว่านะคะ แล้วยืนนาน ๆ มันเจ็บด้วย” ความเจ็บมันดีขึ้นเยอะแล้ว แต่แค่ทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ใต้ฉันบ้าง
