“เป็นแค่แม่บ้าน...”
“แม่บ้านก็คนหรือว่าในสายตาเจ้านายไม่เคยมองคนอื่นเป็นคนเลย” บรรยากาศภายในห้องโถงที่มีเพียงฉันกับเอสเตอร์คุกรุ่นไปด้วยความตึงเครียด ในเมื่อเราทั้งสองคนไม่มีทีท่าว่าจะยอมกัน การพูดคุยด้วยน้ำเสียงปกติก็ย่อมไม่เกิดขึ้น
“ก็มีบ้าง อย่างเช่นพวกน่ารำคาญก่อนหน้านี้” เหมือนฉันจะรู้ว่าเขาหมายถึงพวกไหนนะ
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าคำพูดแบบนี้จะออกจากปากของคนที่เป็นเจ้าของคาเฟ่แมว ฉันคิดว่าเจ้านายจะมีความใจดีมากกว่านี้ซะอีก...หรือความจริงไม่ใช่แค่เจ้าของคาเฟ่แมวคะ มีอะไรมากกว่านั้น” ดวงตากลมจ้องมองร่างสูงที่ก้าวเดินเข้ามาใกล้จนอยู่ในระยะประชิด ถ้าขยับถอยหลังยังไงก็ไม่พ้นเพราะติดโซฟา แต่ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ฉันต้องกลัวกับคนแบบนี้
“ยุ่งอะไรเรื่องของคนอื่น”
“แค่สนใจ”
“สนใจเรื่องของฉันขนาดนี้ ไม่ใช่แค่แม่บ้านแล้วมั้ง”
“ให้เป็นอะไรดีล่ะ แต่เลือกมากนี่คงไม่เอาแม่บ้านใช่มั้ยคะ ถึงความจริงจะเอ
