(เซริน)
ณ ห้องพักของแม่บ้าน เวลา 21.30 น.
พรึ่บ! พรึ่บ!
“จะเรียกฉันกี่โมง จะเรียกตอนไหน จะนอนก็นอนไม่ได้อีก...เฮ้อ”
ร่างบางพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงขนาดใหญ่กลางห้องพัก สายตาเหม่อลอยมองเพดานและหลอดไฟ ทำตัวเหมือนไร้วิญญาณเพราะต้องควบคุมสิ่งที่ในหัวกำลังเรียกร้อง เหมือนมีเสียงสั่งให้ออกไปหาข้อมูลด้านนอกแต่มาคิดทบทวนให้ดี การที่เขาสั่งไม่ให้ออกไปวุ่นวายมันอาจจะเป็นแผนก็ได้ คนที่เป็นแค่แม่บ้านขัดคำสั่งเจ้านายมันย่อมเกิดความน่าสงสัยอยู่ไม่น้อย แค่นี้ก็น่าสงสัยมากพอแล้ว
แต่ถ้าไม่ออกไปเลยฉันก็ไม่มีข้อมูลเข้ามาเพิ่ม ทุกวันนี้ก็ทำตัวแค่มีชีวิตรอดไปวัน ๆ แล้วภายในงานมีใครบ้างก็ไม่รู้แต่ลางสังหรณ์กำลังบอกว่าต้องมีแต่พวกไม่ธรรมดาแน่ ๆ จะเข้าไปข้างในนั้นด้วยวิธีไหนดี...วิธีไหนบ้างที่จะทำให้ตัวเองดูไม่น่าสงสัย วิธีไหนบ้างที่จะเตรียมคำแก้ตัวมารองรับได้อย่างแนบเนียน
จะมาเอาแต่นอนแบบนี้ก็คงไม่ได้เรื่องได
