(เซริน)
2 ชั่วโมงต่อมา
ปึก!
“หมดยังคะ ไม่ไหวแล้ว~”
เสียงหวานเอ่ยร้องอย่างหมดแรง ประโยคท้ายแผ่วเบาราวกับจะขาดลมหายใจ ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นห้องเป็นจังหวะเดียวกันที่เอสเตอร์เดินออกมาทำให้เราเผลอสบตากันพอดี ร่างสูงยกแก้วกาแฟในมือขึ้นดื่มบดบังริมฝีปากที่กำลังกลั้นขำ
เพราะไอ้บ้านี่แหละที่ทำให้ฉันอยู่ในสภาพนี้ แต่ละอย่าง แต่ละงานที่ให้ทำ!
“โอเค ครบแล้ว” ลูกน้องของเอสเตอร์ตอบกลับคำถามหลังเช็กของทั้งหมดเรียบร้อย
“ถ้าไม่ครบก็ขนกันเองเถอะ ไม่ไหวแล้ว” ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วคลานเข่าไปนั่งพิงกับผนังห้อง ขาทั้งสองเหยียดตึงระนาบไปกับพื้น สายตามองเหม่อยังปลายเท้าและก็เห็นเข้ากับเท้าที่สวมสลิปเปอร์สีขาว ขากางเกงสีครีมเดินมาหยุดยืนปลายเท้าตัวเอง ฉันไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นไปมองเพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นใคร ตอนนี้เหนื่อยอย่างบอกไม่ถูกเลยทำไมร่างกายถึงอ่อนล้าง่ายขนาดนี้
“ลุก” เอสเตอร์ใช้ปลายเท้าเขี่
