ณ ห้องแต่งตัว
“ไม่มีเสื้อผ้าฉันเลยสักชุด ขอกลับไปเอา”
“ไม่”
ยังไม่ทันพูดจบประโยค เอสเตอร์ก็พูดปฏิเสธทันทีอย่างเอาแต่ใจ ดวงตากลมจ้องเงาสะท้อนผ่านกระจก ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังกอดอกพิงขอบตู้มองกลับมาเช่นกัน หลังจากสู้รบกันในระหว่างอาบน้ำจนกระทั่งทุกอย่างผ่านไปได้เขาก็ยังไม่ยอมห่างตัว ไล่ให้ไปไหนก็ไม่ไปและถ้าไล่เขามาก ๆ เข้าคำพูดที่จะได้กลับมาก็คือ ‘บ้านฉัน’
“ทำไมยังอยู่”
“บ้านฉัน” ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะกับคำพูดแบบนี้
“จะมายืนเฝ้าแม่บ้านแต่งตัวหรือไง” แล้วเสื้อผ้าในตู้นี่ของใครเขาเนี่ยเยอะแยะไปหมด ถ้าจะบอกว่าเตรียมไว้สำหรับฉันน่าขนลุกสิ้นดี มีแต่ชุดกระโปรงทั้งนั้นไม่ค่อยถนัดซะด้วยสิ ตลอดชีวิตใส่กระโปรงนับครั้งได้เลย
“ยืนตรงไหนก็ได้บ้านฉัน” ทำไมชีวิตต้องเจอกับพวกกวนประสาทไม่หยุดแบบนี้ด้วยนะ ราวกับคนละคนตอนที่อยู่ในห้องน้ำเลย ความออดอ้อนนั่นก็แค่การแสดงซึ่งฉันก็รู้ดีเพราะตัวเองก็แสดงไม่
