พรึ่บ! หมับ!
“ว้าย!” ร่างเล็กรีบพาตัวเองลุกขึ้นนั่งแต่ถูกเอสเตอร์ดึงกลับให้นอนลงบนตักตามเดิม
“จะไปไหน” เอสเตอร์ถามด้วยสีหน้าสงสัย แล้วก้มหน้าเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นในขณะที่ฉันยังถูกให้จับนอนหงาย มองหน้าเขาแบบนั้นไม่ยอมปล่อย
“ลุกไปนั่งดี ๆ น่ะสิ แล้วคนปกติที่ไหนเขาจะบังคับให้คนอื่นดม...” ริมฝีปากบางเม้มแน่น ใช้สายตามองแทนที่จะสรรหาคำมาเรียก แต่ละอย่างที่ฉันต้องเจอ!
“คนอื่นอะไรก็เมียตัวเอง แล้วไม่ได้บังคับเธอซุกหน้ามาเองตั้งแต่นอนตักแล้ว มันหอมเหรอ” รอยยิ้มยียวนกวนประสาทกระตุ้นความหงุดหงิดได้เป็นอย่างดี
“นี่...” ยังไม่หยุดเรียกฉันแบบนี้อีก พูดอะไรไปก็ไม่ฟัง ไม่แยกแยะแล้วอะไรเรื่องจริงอะไรกวนประสาท
“อะไร” เขาก้มหน้าเข้ามาใกล้ ทำให้ฉันต้องยกมือขึ้นดันหน้าเขาหันไปทางอื่น แต่กลับถูกฝ่ามือใหญ่รวบจับข้อมือทั้งสองเอาไว้
หมับ!
“ปล่อย! จะไปแล้วเนี่ยจับอะไรนักหนา”
“ไปไหน”
“ไปนอนที่ตัวเองน่ะสิ นี่
