ณ ห้องนอนของเอสเตอร์
“ทำไมถึงไม่มีห้องสำหรับฉันหรือให้ไปนอนกับแม่บ้านก็ได้นะ” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ เมื่อตัวเองถูกลากเข้ามาในห้องนอนของเขาอีกครั้งจนได้
“ห้องไม่มี” เอสเตอร์เดินผ่านฉันไปยังโซฟา เขาวางขวดบรั่นดีในมือลงแล้วทิ้งตัวนั่ง
“บ้านขนาดพื้นที่ที่อยู่กันได้หนึ่งร้อยคนเนี่ยนะไม่มีห้องสำหรับแม่บ้าน แล้วที่รู้สึกได้ในเวลานี้คือทั้งหลังก็น่าจะมีเจ้านายอยู่แค่คนเดียวไม่ใช่เหรอคะ” ตั้งใจลากฉันมานอนด้วยให้ได้ แล้วจะได้นอนมั้ย!
“อือ บ้านมันใหญ่แต่ฉันต้องอยู่แค่คนเดียว ก็อยู่ด้วยกันหน่อยสิ” คำพูดที่ออกมานั้นฉันรู้สึกได้ถึงการขอร้อง เหมือนเห็นภาพตัวเองที่เคยร้องขอให้พ่อกับแม่อยู่บ้านด้วยในวันหยุด แต่เพราะงานทำให้ฉันถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวช่วงปิดเทอมมาตั้งแต่เด็ก
“เหงาเหรอ”
“....” คำถามของฉันทำเอสเตอร์นิ่งเงียบไป
“แต่มีลูกน้องเยอะแยะเลยนี่ไม่น่างะ!”
“ถ้าบอกว่าเหงาจะอยู่ด้วยตลอดไ
