“มือ”
เสียงเล็กเอ่ยท้วงพร้อมกับมือข้างหนึ่งปล่อยจากโอบคล้องรอบคอเปลี่ยนมาจับมือที่กุมบั้นท้ายตัวเองแล้วพยายามจะดึงมันออก แต่อีกฝ่ายกลับยิ่งขืนแรงเอาไว้ไม่ยอม ในขณะเดียวกันสายตาของเรายังคงจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ดวงตาสีน้ำตาลคาราเมลเยิ้มนั่นฉันรับรู้ได้ว่าเขากำลังเมาได้ที่
“ไม่ได้เหรอ” น้ำเสียงและใบหน้าหล่อแสดงชัดถึงความออดอ้อนนั่น อันตรายต่อคนจิตใจไม่แข็งอยู่เหมือนกันนะ
“ไม่ได้” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ
“ทำไมอะ”
“แล้วทำไมแค่ถามแค่นี้ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยน”
“มันไม่ใช่การแลกเปลี่ยนเลย มันก็แค่กิจกรรมทำร่วมระหว่างการสนทนา” ดูใช้คำ...
“นายเมา” ฉันว่าชัดเจนแล้วแหละ
“แล้วยังไง เมาแล้วยังไง...” เอสเตอร์เลื่อนฝ่ามือผ่านบั้นท้ายขึ้นถึงกลางหลัง ออกแรงดันให้ร่างเล็กแอ่นอกเข้าหาตัวเองในขณะเดียวกันเอสเตอร์ก็เอนหลังพิงไปกับพนักโซฟา ทำให้หน้าอกนิ่มบี้ไปกับอกกว้าง
“....” ความจริงฉันก็รอจังหวะเ
