พรึ่บ!
ร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูง สายตาให้ความสนใจไปยังกระดาษในมือของเอสเตอร์ การเคลื่อนไหวของฉันทำให้เขาหันกลับมามองมาแต่เป็นสายตาเรียบเฉย แตกต่างกับเมื่อตอนที่อุ้มโพนี่เข้ามาหาอย่างสิ้นเชิง หงุดหงิดอะไรของเขาอีกเปลี่ยนอารมณ์ไวเหลือเกิน
“มิวะกับเก็นเหรอ” เสียงหวานถามอย่างตรงไปตรงมา นอกจาก 2 คนนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ แสดงว่าพวกเขารู้แล้วว่าฉันไม่ได้อยู่ที่เพนต์เฮาส์
“น้องสาวน่ะพอเข้าใจได้ แต่อีกคน....” ร่างสูงเดินกลับมาหยุดยืนตรงหน้า
“อีกคนทำไม” เราจ้องตากันเพราะคำถามของฉันมันมาพร้อมสีหน้า แววตาที่ใสซื่อตั้งใจกวนประสาทอีกฝ่าย
“เอาสิ โทรไปหาน้องสาว” เขาไม่ตอบสิ่งที่ฉันถามออกไป เอสเตอร์หยิบเอาโทรศัพท์ของตัวเองออกมาพร้อมยื่นมาคู่กับกระดาษใบเล็ก ฉันก้มมองหมายเลขในนั้นก็รับรู้ได้ทันว่ามันคือเบอร์โทรศัพท์ของตัวเอง
“มีเครื่องอื่นมั้ย ไม่อยากรบกวน”
“ไม่รบกวนหรอก ผัวกับเมียเข
