“ใครจะง้ออะไรไม่มีทั้งนั้นแค่ให้ช่วยเลือกชุด” เขาแค่อยากก็เท่านั้นแหละทำมาเป็นอ้อนใส่ให้ตายใจ แต่พอมาเจอเขาเป็นแบบนี้ก็ลำบากเหมือนกันนะ ต้องหักห้ามใจอย่างหนัก
“แค่มาให้ช่วยเลือกชุดแน่นะ...” เอสเตอร์ถามกลับอย่างไม่เชื่อสักเท่าไหร่
“แล้วนายเป็นอะไรทำไมฉันต้องง้อ” ฉันเอียงคอมองแล้วถามกลับไปยังผู้ชายที่สวมกอดอยู่
“ไม่รู้ตัวเองเลย”
“ไม่บอกก็ไม่รู้” ก็อยากให้เขาพูดออกมาตรง ๆ เหมือนกันนั่นแหละว่าโกรธเรื่องอะไร
“เซรินดุ” คำพูดเหมือนเด็กเลย โกรธแค่เพราะฉันดุเนี่ยนะ
“ทำตัวเป็นเด็กไปได้ น้อยใจที่โดนดุแค่นี้”
“ไม่แค่นี้สักหน่อย เมียดุขนาดนี้” เมียอีกแล้ว...คำว่าเมียกลับมาอีกแล้ว
“โกรธที่ฉันดุ” มือเล็กดึงแขนที่กอดเอวออกแล้วหันหน้าไปหาเขา
“....” เอสเตอร์เลือกที่จะเงียบ เขาทำเพียงหันหน้ามองไปทางอื่นเหมือนหลบสายตาและให้รู้ว่ายังโกรธอยู่
“เอสเตอร์” ฉันคงพูดไม่ดีกับเขาจริง ๆ นั่นแหละ คนถูกเรียกหัน
