BAD SAVAGE กักขังหัวใจนายจอมโหด

BAD SAVAGE #1 ก๊อก ก๊อก พัตเตอร์หันไปมองหญิงสาวที่เคาะกระจกรถพร้อมกับส่งยิ้มกว้างมาให้เค้าก่อนจะเปิดประตูเข้ามา “รอนานมั้ย” ซันนี่เข้ามานั่งในรถพร้อมกับส่งยิ้มให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ “ขอโทษที ซันคุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อย” “อื้ม” พัตเตอร์พยักหน้าอย่างไม่สนใจอะไรมากนัก ก่อนจะขับรถออกไป “กินอะไรรึยัง แวะกินอะไรหน่อยมั้ย” “ยังดีกว่า เดี๋ยวพัตมีงานต่อ” พัตเตอร์ตอบในขณะที่สายตาเอาแต่จ้องไปที่ถนน “จริงๆ ซันกลับเองได้นะ” ซันนี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “พัตจะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมา” “อย่าคิดมาก” พัตเตอร์พูดพร้อมกับเอามือมาลูบหัวหญิงสาว “แล้วซันกินอะไรยัง แวะหาอะไรกินก่อนมั้ย” “ไม่อะ” ซันนี่ตอบพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ “เมื่อคืนนอนดึกอะ อยากกลับไปพักมากกว่า” “อื้ม” พัตเตอร์พยักหน้ารับ ก่อนจะขับรถต่อโดยไม่พูดอะไร -สองชั่วโมงต่อมา ณ คาสิโน- ฟุบบ! “ไอ้วาอะ” พัตเตอร์ทิ้งตัวลงพร้อมกับหันไปถามเดลที่นั่งกินเหล้าอยู่คนเดียวที่โต๊ะ “ขึ้นไปคุยงานด้านบน ก่อนมึงจะมาแปบเดียว” เดลหันไปมองหน้าเพื่อนรัก “ไหนว่าไม่มา?” “เบื่อๆ” พัตเตอร์พูดเสียงนิ่งก่อนจะคว้าแก้วเหล้าจากมือเดลขึ้นมากระดก “เบื่ออะไรวะ?” “ไม่รู้ว่ะ แค่รู้สึกเบื่อๆ” “แล้วซันอะ” เดลเลิกคิ้วอย่างสงสัย “ไหนบอกไปรับซัน” “ไปส่งที่บ้านแล้ว” พัตเตอร์ตอบพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม “ไอ้แอลไม่มาหรอวะ” “มา แต่น่าจะดึก เห็นว่าไปกินข้าวบ้านเอยก่อน” พัตเตอร์พยักหน้านิ่งๆ “มึงไปไหนต่อปะ หรืออยู่นี่จนดึก” “ไม่รู้หว่ะ ดูก่อน” เดลตอบก่อนจะก้มหน้าลงไปพิมพ์ข้อความในไลน์ยิ้มๆ “คุยกับใครวะ เดียร์?” “อื้อ” เดลตอบในขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่โทรศัพท์ “เดียร์จะกลับมาเมื่อไหร่อะ” “ทำไม?” เดลเงยหน้าขึ้นมาถาม “ไอเวรนี่ มึงจะหวงอะไรขนาดนั้น นั่นเพื่อนนะไม่ใช่เมีย” พัตเตอร์ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ หมับ! “มาด้วยหรอวะ” วายุเดินมาจับไหล่พัตเตอร์ก่อนจะนั่งลงข้างๆ “ไหนไอ้เดลบอกมึงไม่มาไง” “กูเบื่อๆ แล้วมึงคุยงานเสร็จแล้วหรอ” “อื้อ” วายุพยักหน้าพร้อมกับจ้องหน้าเพื่อนรัก “แล้วซันอะ” “อยู่บ้าน” พัตเตอร์ตอบก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อย “มีอะไรรึป่าว” “วันนี้กูไปรับเฟร์เจอซันอยู่ที่ห้องสมุดบริหาร” “หื้มม” เดลเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไมซันไปมหาลัยอะไอพัต” “เห็นว่าคุยกับอาจารย์เรื่องทุนมั้ง หรืออะไรสักอย่างนึงเนี่ยแหละ” พัตเตอร์หันไปตอบเดลก่อนจะหันไปหาวายุ “สงสัยคงแวะไปหาเพื่อนด้วยมั้ง” วายุพยักหน้านิ่งๆ “ถามจริงเหอะ มึงจริงจังมั้ย” “เรื่องซันหน่ะหรอ” “มึงก็ถามแปลก ไม่จริงจังมันจะยอมหมั้นงั้นหรอ” เดลพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองพัตเตอร์ “กูก็ไม่รู้วะ” พัตเตอร์พูดเสียงนิ่ง “คืออะไรวะ” เดลถามอย่างสงสัย “ก็..ถ้าให้หมั้นก็หมั้นได้ กูรู้จักซันมานาน เค้าก็เป็นคนน่ารักดี แล้วเค้าก็รู้จักกูดี ” พัตเตอร์พูดขึ้นเสียงนิ่ง “กูไม่เคยคิดเรื่องมีครอบครัวอยู่แล้ว มันไม่ได้อยู่ในหัว” “แล้วที่จะหมั้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้านี่คือ?” เดลถามเสียงนิ่ง “ธุรกิจไง” วายุตอบแทนพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม “แต่กูอยากให้มึงคิดดีๆ เรื่องชีวิตคู่มันมีอะไรมากกว่านั้นเยอะ” “กูได้หมด” พัตเตอร์พูดพร้อมกับหันไปจ้องหน้าวายุ “อย่างที่บอก คำว่าครอบครัวไม่เคยอยู่ในหัวกู แต่ถ้ามันต้องมีก็..น่าจะได้” “ที่กูให้มึงคิด กูหมายถึงให้คิดว่ารักซันรึป่าว” “ก็..รักแหละมั้ง” “ห๊ะ!” เดลหันไปมองหน้าเพื่อนรัก “รักแหละมั้ง คืออะไรวะ?” “เออ ช่างมันเหอะน่า” พัตเตอร์มองหน้าเพื่อนรักทั้งสองก่อนจะยกเหล้าขึ้นมาดื่มแล้วเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน -วันต่อมา- เอี๊ยดด! พัตเตอร์เดินก้าวลงจากรถด้วยใบหน้านิ่งๆ ก่อนจะออกไปยืนพิงรถสูบบุหรี่ด้วยแววตาผ่อนคลาย “นายครับ” ฟลุ๊คเดินเข้ามาทักเจ้านายหนุ่ม “คุณท่านโทรมาบอกว่าตอนเย็นให้เข้าไปพบด้วยครับ” พัตเตอร์พยักหน้านิ่งๆ พร้อมกับมองไปข้างหน้า “ของครบมั้ย” “เรียบร้อยครับ คนของเรารออยู่ข้างใน” “อื้ม” พัตเตอร์พยักหน้าก่อนทำท่าจะเดินเข้าไปยังโกดัง “อ่อ นายครับคนของเราบอกว่าคุณซันขอกลับเองเห็นว่ามีธุระต้องไปทำกับเพื่อน” พัตเตอร์พยักหน้าอย่างไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ก่อนจะเดินเข้าไปในโกดังทันที -หลายชั่วโมงต่อมา- แกร๊ก! “ฉันว่าฉันสอนมารยาแกนะ” พัตเตอร์มองชายหนุ่มวัยกลางคนตรงหน้าด้วยแววตาเย็นชา “หรอ ไม่เห็นจะจำได้” พิธานเงยหน้าขึ้นมามองลูกชายเล็กน้อย ก่อนจะวางปากกาในมือลง “เรื่องที่ให้ไปทำ ไปถึงไหนแล้ว” “เซ็นต์สัญญาอาทิยต์หน้า” พัตเตอร์พูดขึ้นเสียงนิ่ง “จะถามแค่นี้ โทรมาก็ได้มั้ง” “เรื่องแกกับหนูซันว่าไง” พิธานพูดพร้อมกับจ้องหน้าลูกชาย “ถามทำไม” พัตเตอร์พูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น “ผมมีสิทธิ์ตัดสินใจงั้นหรอ” “หนูซันเป็นคนดี เค้าจะอยู่ข้างๆแกได้” พิธานพูดเสียงนิ่ง ก๊อก ก๊อก แกร๊ก! “คุณท่านคะ” เลขาสาวสวยส่งยิ้มกว้างให้พิธาน “นี่เอกสารที่ต้องเซ็นต์ค่ะ แล้วก็คุณท่านต้องประชุมตอนสิบโมงนะคะ” พิธานพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่สะโพกเบาๆ “ไปที่ห้องประชุมก่อนเลย เดี๋ยวผมตามไป” “หึ” พัตเตอร์ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วหันไปทางอื่น “...” “อย่าทำเหมือนเป็นห่วงเลย ที่อยากจะให้หมั้นก็เพราะธุรกิจไม่ใช่หรอไง” “อันนั้นก็ใช่ แต่แกโตพอที่จะมีครอบครัวได้แล้ว” “ครอบครัวงั้นหรอ?” พัตเตอร์พูดเสียงนิ่ง “มันไม่เคยอยู่ในหัวอะ โทษที” ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อย “จะคิดอะไรก็ช่าง หนูซันเป็นคนน่ารัก เค้าจะทำให้แกมีความสุข” “แม่ก็เป็นคนน่ารักนะ” พัตเตอร์พูดพร้อมกับยืนขึ้นมองคนตรงหน้า “หึ! คุณยังออกไปหาความสุขที่อื่นเลย จริงมั้ย?” “...” “หรือจริงๆแล้วมันขึ้นอยู่กับความไม่พอของคุณมากกว่า!” “...” “อย่าพูดเหมือนหวังดี ทั้งที่จริงๆแล้วก็เพื่อตัวเองทั้งนั้น อีกอย่าง..อย่าเอาคำว่าครอบครัวมาอ้าง มันไม่อิน!” พัตเตอร์มองหน้าคนเป็นพ่อสักพัก ก่อนจะเดินออกจากห้องไป