“เหนื่อยใช่ไหม” พาฝันโอบกอดฟลินต์จากทางด้านหลังอย่างแนบแน่นหลังจากแต่งตัวเสร็จ เธออยากสื่อให้เขารู้ถึงความเป็นห่วง อยากให้รู้ว่ามีกันและกัน ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะมีอุปสรรคมากสักเพียงใด ก็พร้อมจะฝ่าฟันไปด้วยกัน ปลายทางความรักต้องสวยงาม
“แค่พาฝันกอด เฮียก็หายเหนื่อยแล้ว” ความหนักหน่วงที่กำลังครุ่นคิดมลายหายไป เพียงเพราะคำพูดเพียงประโยคเดียวของพาฝัน
“ต้องไปเรียนน่ะสิ ไม่งั้นจะนอนกอดแน่นๆ เลย”
“แค่นี้ก็เพียงพอแล้วครับ วันนี้ต้องไปประชุมที่ฮ่องกง คงไปรับไม่ได้” ร่างสูงค่อยๆ หันมา ในขณะที่แขนเรียวยังคงโอบกอดกายแกร่ง
“อืม เข้าใจแล้ว”
“ประชุมเสร็จจะรีบกลับมาเติมกำลังใจนะครับ” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาประทับริมฝีปากกับแก้มนุ่ม
“อยากแบ่งเบางานฟลินต์”
“ตั้งใจเรียนก็พอครับ เรื่องงานค่อยๆ เรียนรู้ แต่ถ้าอยากแบ่งเบาจริงๆ แค่อย่าอ่อยเฮียบ่อยก็พอ”
“ทำยากด้วยสิ” มือบางวางทาบส่วนกลางกายของความเป็นชาย
