“นานแสนนานมาแล้ว…” คนตัวโตนั่งพิงหัวเตียง ในมือมีหนังสือนิทานจีนก่อนนอน เด็กชายตัวน้อยนอนยิ้มปริ่มอยู่ข้างๆ โดยมีพาฝันนอนกอดอยู่อีกทีในท่าตะแคง โดยเอาแขนข้างหนึ่งตั้งศอกแล้วยันหัวไว้
“นานแสนนานนี่มันนานขนาดไหนเหรอ”
“พาฝัน” ฟลินต์กดเสียงต่ำ ปรายตามองพาฝันด้วยแววตาดุขึง เขารู้ว่าเธอแกล้งถามไปอย่างนั้น
“หม่าม้าตั้งใจฟังปาป๊าเล่านิทานสิครับ”
“ตอนที่หม่าม้าเป็นเด็กเท่าจิวเจ๋อ ปาป๊าก็เคยเล่านิทานให้หม่าม้าฟังด้วยนะ”
“หม่าม้าเป็นเด็ก ตอนนี้หม่าม้าโตแล้ว ปาป๊าแก่”
“จิวเจ๋อว่าปาป๊าแก่เหรอ” ฟลินต์ก้มลงไปฟัดพุงน้อยๆ ของจิวเจ๋อด้วยความมันเขี้ยว
“ฮ่าๆๆๆ” จิวเจ๋อหัวเราะด้วยความจั๊กจี้ ดิ้นรนหนีขลุกขลัก
“ปาป๊ายังไม่แก่เลย เมื่อก่อนหล่อยังไง ตอนนี้ก็ยังหล่ออย่างนั้น” ดวงตาคู่สวยเป็นประกายระยิบระยับพร่างพรายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้าในเวลารัตติกาลยามเอื้อนเอ่ยถ้อยคำหวานเอาใจ นับวินยิ่งหลงเสน่ห์ผู้ชายชื
