“ปาป๊า พี่พาฝัน” เสียงใสดีใจของเด็กชายตัวน้อยดังมาแต่ไกล เพียงแค่เห็นรถของปาป๊าแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน และต้องดีใจขึ้นไปอีกเมื่อเห็นหญิงสาวอีกคนที่คิดถึง
“จิวเจ๋อ” ทันทีที่ก้าวขาลงรถ แขนเรียวก็กางออกกว้างรอรับคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอด
“หม่าม้า…คิดถึงจังครับ” จิวเจ๋ออ้าปากเรียกหม่าม้าแบบไม่มีเสียง ก่อนเสียงของความคิดถึงจะดังกังวานและเข้าสู่อ้อมกอดของหญิงสาวที่ปักใจว่าเป็นแม่ไปแล้ว
“หม่าม้า…คิดถึงจิวเจ๋อเหมือนกันค่ะ” พาฝันคลายวงแขน สบตากับเด็กน้อยด้วยรอยยิ้มละมุน อ้าปากแทนตัวว่าหม่าม้าแบบไม่มีเสียง ตามด้วยเสียงของความคิดถึงเช่นเดียวกัน และสวมกอดกันอีกครั้ง ฟลินต์มองภาพตรงหน้าด้วยความอบอุ่นใจ รอยยิ้มประดับบนใบหน้าหล่อเหลา
“จิวเจ๋อพาคุณหนูพาฝันเข้าบ้านสิลูก” น้ำเสียงของแกริคที่พูดกับหลานชายบุญธรรมนุ่มนวลอ่อนโยน ตรงข้ามกับสายตาที่ใช้มองลูกชายเพียงคนเดียว แววตาของความเคลือบแคลงสงสัย และฟลินต์ก็ร
