เอิน-หวังต้าเฟิง
“อือออออ” เจ็บไปทั่วทั้งร่าง นั่นคือความรู้สึกที่จดจำได้ ร่างบอบบางที่หมดสติไปตั้งแต่เมื่อคืนเริ่มขยับตัวในช่วงสายของอีกวัน ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย มือเรียวชันแขนขึ้นมานั่งด้วยความยากลำบาก เพราะอาการปวดร้าวรุนแรงที่ส่วนกลางกายสาว ดวงตากลมไล่มองไปรอบๆ ทั่วห้องที่ไม่คุ้นตา ดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างขึ้นในทันที และเริ่มนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืน พอจำได้เลือนรางว่าดื่มเครื่องดื่มสีสวยที่คาร์วินเป็นคนทำให้ไปหลายแก้ว แล้วก็แทบจะจำอะไรไม่ได้อีกเลย
“ไม่…ไม่นะ…ฮือออออ” เอินสำรวจสภาพร่างกายของตนเองก็ต้องตกใจน้ำตาร่วง เมื่อพบว่าร่างกายของเธอไร้สิ่งห่อหุ้ม เตียงสีขาวที่ยับยู่ยี่ทิ้งร่องรอยความบริสุทธิ์ไว้ให้เห็น บนพื้นเตียงข้างๆ เย็นเฉียบ มีเพียงกลิ่นหอมๆ ของใครบางคนที่เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร และทิ้งไว้แค่ความเจ็บปวดที่สาหัส และความรู้สึกที่พังยับเยิน ความสาวท
