ตอนที่5 ทะเบียนสมรส
1522 คำ
"คงเป็นไปไม่ได้หรอก เขาคงไม่มารักมาชอบกูหรอก ขนาดวันนี้เขายังว่ากู ว่าเขาต้องใช้เงินซื้อมาให้เป็นเมียเขา ยังเรียกร้องให้กูทำหน้าที่เมียทุกอย่างอยู่เลย"
เสียงถอนหายใจของเพื่อนสองคนดังขึ้นพร้อมกัน ถึงจะรู้สถานการณ์บ้านของขวัญตาดี แต่ก็อดสงสารเพื่อนไม่ได้ ไม่รู้ว่าต่อไปนี้ต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง
"ทำไมเขาเป็นคนแบบนั้นว่ะ แล้วมึงจะทนได้ไหมขวัญ"
"ทนได้สิ กูจะทน"ขวัญตาตอบไปด้วยเสียงสั่นเครือ เธออยากร้องไห้อีกแล้ว เลยเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
"พวกกูเป็นกำลังใจให้มึงนะ"
พูดกันต่อไม่กี่ประโยคก็วางสายกันไป ขวัญตาจัดของเสร็จ เธอก็ลงไปร้านขายยา วันนี้รู้สึกปวดหัวมาก ยิ่งอาทิตย์ที่ผ่านมามีแต่เรื่องเครียด
หลังจากบอกอาการกับเภสัชกรและได้ยาตามที่ต้องการ ตาก็เหลือบไปเห็นแผงยาคุมหลายยี่ห้อ แล้วนึกขึ้นมาว่ามันจำเป็นต้องกินหรือเปล่า
ระหว่างที่กำลังยืนลังเล เภสัชกรคงเห็นอาการเธอเลยเป็นคนเอ่ยถามขึ้น
"สนใจจะทานไหมคะ กินแบบรายเดือนดีกว่าแบบฉุกเฉินนะคะ เดี๋ยวเภสัชกรแนะนำให้ค่ะ"ขวัญตายิ้มเจื่อน อายเหมือนกัน แต่ตอนนี้ในร้านมีเธอแค่คนเดียว
"คือมันดีกว่าใช่ไหมคะ สำหรับคนที่แต่งงานแล้วอ่ะค่ะ"เภสัชยิ้มหวานนึกรู้ว่าเธออายในเรื่องที่กำลังพูด
"ถ้ายังไม่พร้อมมีลูก คุมกำเนิดไว้ก็ดีค่ะ แต่ที่จริงถ้าไม่อยากกินยาพวกนี้ ให้แฟนเป็นคนป้องกันโดยใส่ถุงยางอนามัยก็ได้นะคะ"
"ถุงยางเหรอคะ?"ตากลมโตหันมองอุปกรณ์ป้องกันที่ว่า ที่เห็นได้ตามร้านสะดวกซื้อทั่วไป
"ไม่ทราบว่ารู้หรือเปล่าว่าแฟนใช้ขนาดไหน เราสามารถซื้อไปเตรียมไว้ได้นะคะ เผื่อฉุกเฉิน"
"เอ่...มันมีไซส์ด้วยเหรอคะ"รอยยิ้มหวานถูกส่งมาอีกแล้ว ก่อนเภสัชกรคนสวยจะหยิบกล่องสี่เหลี่ยมหลายแบบขึ้นมาเรียงราวกับให้เธอเลือก
"นี่ค่ะ ถ้าเป็นมาตรฐานชายไทยทั่วไปจะอยู่ที่ 49/52/54/56ประมาณนี้ค่ะ"ขวัญตามองกล่องสี่เหลี่ยมเหล่านั้นด้วยความงง เพิ่งรู้ว่าของผู้ชายมันมีขนาดอะไรแบบนั้นด้วย แล้ว เอ่อ...แบบพี่คิณนี่ขนาดไหน จากที่ก้นเธอสัมผัสมันเมื่อตอนเย็น ก็น่าจะไม่ใช่เล็กๆ
"เอ่อคือ มีใหญ่กว่านี้ไหมคะ"เภสัชกรสาวชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเลื่อนถุงยางที่กล่องใหญ่กว่าทุกกล่องที่วางเรียงกันมาตรงหน้าเธอ
"ไซส์พิเศษค่ะ แต่ไม่มีใหญ่กว่านี้แล้วนะคะ เพราะถ้าเอามาขายคงขายยาก"อายเหลือเกินที่ต้องมายืนซักถามเรื่องพวกนี้ นี่เธอคงไม่ได้หมกมุ่นเรื่องนี้ใช่ไหม แต่คิณบอกเองว่าให้เธอเตรียมตัว ถ้าเธอเตรียมถุงยางไปคงไม่น่าเกลียดอะไรหรอกใช่ไหม
"งั้นขอยาคุมแบบรายเดือนกับถุงยางไซส์พิเศษค่ะ"
"ถุงยางเอาแบบกล่องใหญ่เลยไหมคะ ราคาถูกกว่าเยอะเลย"เภสัชกรยังคงแนะนำด้วยท่าทีปกติ ในขณะที่เธอหน้าแดงครั้งแล้วครั้งเล่า
"เอ่อ...ค่ะ"
สิบโมงเช้าของอีกวัน ขวัญตาแต่งตัวและจัดของเรียบร้อยแล้ว เธอนั่งรอเวลาที่คิณจะมารับ เขาโทรมาบอกว่าให้เธอรออยู่บนห้องเขาจะขึ้นมาขนกระเป๋าลงไปเอง
รอไม่นานคิณก็มาถึง เขาแต่งตัวในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนส์ ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังคงบึ้งตึงเหมือนเมื่อวาน
"แล้วของอื่นล่ะ"เขาถามเมื่อเห็นเธอเอากระเป๋าไปแค่สามใบ แต่ยังมีของในห้องอีกหลายอย่าง
"ไม่เอาแล้ว ที่สำคัญฉันก็เก็บมาไว้หมดแล้ว"เธอช่วยเขาลากกระเป๋าใบเล็กสุดลงมาที่รถ ตลอดเวลาที่อยู่ในรถเราสองคนก็ยังคงไม่พูดคุยอะไรกันเหมือนเดิม จนรถเข้ามาจอดที่สำนักงานเขต
"บัตรประชาชนเอามาหรือเปล่า"นี่คือคำแรกที่คุยกันหลังจากขึ้นรถ เธอสังเกตุวันนี้อาการเขาดูแปลกมากกว่าเมื่อวาน ดูเงียบผิดปกติ
"เอามาแล้ว"มือเล็กล้วงหยิบออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะเดินตามร่างสูงเข้าไปในสำนักงานเขต
ใช้เวลาไม่นาน ทะเบียนสมรสสองใบก็มาอยู่ในมือขวัญตาทั้งหมด เพราะคิณไม่สนใจที่จะถือมัน เขาเดินหน้าตึงมากกว่าตอนเข้าไปซะอีก
เธอเองก็ไม่ได้พอใจที่จะให้เป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ทำไมกลายเป็นเขาที่เหมือนไม่พอใจอยู่ฝ่ายเดียว หรือเพราะเธอเริ่มทำใจให้ชินได้แล้ว ว่ายังไงก็คงต้องอยู่กับเขา แต่จะอยู่ไปได้นานแค่ไหน ไม่มีใครรู้
"กินข้าวก่อนนะ ฉันหิว"ขวัญตานิ่งไม่ตอบอะไร ก็เขานึกจะพูดก็พูด ตั้งแต่ออกจากสำนักงานเขตมาเขาไม่พูดอะไรสักคำ ทำอย่างกับตัวเองไม่พอใจเป็นอยู่คนเดียว เธอเองก็ไม่พอใจเป็นเหมือนกัน
รถเลี้ยวเข้าจอดร้านอาหารแห่งหนึ่ง เป็นร้านลักษณะบ้านทรงไทย มีซุ้มที่นั่งโดยรอบ เมื่อได้ที่นั่งเขาก็สั่งอาหารหลายอย่างโดยไม่ถามความคิดเห็นเธอสักคำ ก็ดีถ้าไม่คุยเธอก็จะไม่คุยเหมือนกัน
ต่างคนต่างทำหน้าตึงใส่กันตลอดมื้ออาหารราวกับโกรธกันมาเป็นสิบชาติ จนเมื่อเรียกเช็คบิล
"อ้าว...น้องขวัญมาทานข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอครับ"คิณหันขวับไปมองบุคคลมาใหม่ที่เข้ามาทักขวัญตาในตอนที่กำลังเช็คบิล
"เอ่อค่ะ พี่ลีโอ"ขวัญตารู้สึกตกใจเล็กน้อยที่มาเจอรุ่นพี่คณะตัวเอง ที่เคยตามจีบเธอตอนปีหนึ่ง
"คอนโดขวัญไม่ได้อยู่แถวนี้นิ ทำไมมากินไกลนักล่ะครับ แล้วมากับใครเอ่ย"ลีโอทำเป็นเมินมองไม่เห็นคนที่ขวัญตามาด้วย ทำไมเขาจะไม่รู้จักแก๊งค์หนุ่มฮอตคณะวิศวะ แต่ทว่าอยากรู้มากกว่าว่าคนที่เขาตามจีบมาตั้งแต่ปีหนึ่งเป็นอะไรกับหนุ่มคนนี้
"ขวัญมากับรุ่นพี่อ่ะค่ะ กำลังจะกลับพอดี"คิณใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างไม่พอใจในคำว่ารุ่นพี่ของขวัญตา
"พูดใหม่สิ ฉันเป็นอะไรกับเธอนะ"ขวัญตาอ้ำอึ้งไม่คิดว่าเขาจะมีปากขึ้นมาตอนนี้
"เอ่อ..คือ"
"เธอจะบอกคนอื่นว่าอะไร กับคนที่เพิ่งออกมาจากสำนักงานเขตด้วยกัน หรือต้องให้เอาทะเบียนสมรสมาโชว์ด้วย"เสียงทุ้มฟังดูเหมือนราบเรียบ แต่ขวัญตารู้ดีว่ามันคือคลื่นลมสงบก่อนเจอพายุใหญ่
ลีโอที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าสาวสวยตรงหน้าจะกลายเป็นคนมีพันธะตั้งแต่วัยเท่านี้ รู้สึกเสียดายความสวยที่ถูกใจเขาตั้งแต่แรกเห็นมาก จนตอนนี้เขายังหาใครที่สวยถูกใจเท่าเธอยังไม่มี
"งั้นพี่ไปก่อนนะครับ ไว้ค่อยเจอกันที่คณะ"ลีโอรีบปลีกตัวออกจากสถานการณ์ตรงหน้า เขาเองก็ไม่อยากยุ่งกับแก๊งค์วิศวะเท่าไหร่ ถึงจะเสียดายคนสวยแบบขวัญตา แต่ทว่าเขาก็ไม่ชอบคนที่มีพันธะเหมือนกัน
เมื่อขึ้นมาบนรถคิณก็เข้าสู่โหมดคนไม่มีปากอีกครั้ง แต่ภายในใจเขากลับร้อนระอุ ไม่ชอบใจที่ขวัญตาไปบอกว่าเขาเป็นรุ่นพี่ ถึงจะไม่ชอบสถานะผัวเมียที่เพิ่งได้มาหมาดๆ แต่การที่เธอไปเที่ยวบอกใครๆว่าเขาเป็นรุ่นพี่มันดูจะเกินไปหน่อย
"ต่อไปถ้ามีใครถามว่าฉันกับเธอเป็นอะไรกันจะตอบว่าอะไรนะ"เมื่อรถมาจอดที่คอนโดหรู คิณก็พูดโพล่งขึ้นมา
"แล้วพี่ให้บอกว่าอะไรคะ ฉันก็จะบอกแบบนั้น แต่บางทีสถานการณ์มันก็ไม่ควรจะบอกออกไปตรงๆเหมือนกัน"
"หึ...สถานการณ์ไหนที่เธอคิดว่าไม่ควรบอกไปตรงๆ คงไมใช่ตอนที่มีตัวผู้มาถามใช่ไหม"
"เอ๊ะ...นี่พี่จะเกินไปแล้วนะ พูดจาให้เกียรติคนอื่นด้วย"
"ดูท่าเธอนี่น่าจะเสน่ห์แรงนะ ผู้ชายคงเสียดายกันเป็นพรวน แต่เสียใจนะควรรู้ตั้งแต่เปลี่ยนมาใช้นามสกุลฉันแล้วว่าเธอไม่มีสิทธิ์เข้าใกล้ตัวผู้หน้าไหนทั้งนั้น"
ขวัญตาเม้มปากแน่น รู้สึกเกลียดผู้ชายคนนี้เพิ่มขึ้นไปอีก หน้าตาก็ดี แต่คำพูดคำจาใช้ไม่ได้เลย หยาบคาย ป่าเถื่อนที่สุด ไม่พ้นการกระทำก็คงไม่ต่างกัน
- ผู้เขียน
