ตอนที่ 6 แท้จริงแล้วคือ ‘เกม’
1063 คำ
ผ่านไปหลายวันนับจากวันที่เขาเจอเธอในลานจอดรถ และหลังจากที่รู้ความจริงว่าผู้ชายในคาเฟ่เป็นเพื่อนของมิเกลไม่ใช่อย่างที่เขาคิด มาร์ตินก็ไม่เจอหน้าเธออีกเลย...
เขานั่งที่ม้าหินอ่อนที่ประจำอย่างเช่นเคย ทว่าไร้วี่แววของเสียงหวานๆ และคนน่ารำคาญเข้ามากวนใจอย่างเช่นเดือนกว่าที่ผ่านมา มาร์ตินมักจะหันมองไปข้างหลัง ราวกับรอใครบางคนเดินเข้ามา นัยน์ตาสีดำสนิทไม่ฉายความรู้สึกต่างจากการกระทำ เตย์และปาร์คหันมองหน้ากันอย่างรู้ใจว่าเพื่อนของพวกเขาเป็นอะไร
“ไอ้ติน มึงมองหาใครวะ”
ปาร์คเป็นคนเอ่ยขึ้น มาร์ตินตวัดสายตาจ้องหน้าเพื่อน ก่อนจะเบือนไปมองอย่างอื่น
“มองหาน้องมิเกลเหรอ?”
ปาร์คยังคงขยี้ต่อ มาร์ตินพ่นลมหายใจ คิ้วหนาขมวดแน่น เขากวาดมองไปทางอื่นและไม่ตอบคำถาม
“น้องเขาเรียนหนักหรือไม่ก็สอบเยอะแหละ เดี๋ยวน้องเขาก็มาหามึง”
“กูไม่ได้รอมัน”
สั้นๆ แต่ได้ใจความ มาร์ตินตอบออกไป แต่ปาร์คก็แกล้งพยักหน้าและร้องอ๋อยาวเฟื้อย ปาร์คอยากจะจับไหล่ของมาร์ตินและเขย่าแรงๆ ให้สารภาพสิ่งที่อยู่ข้างในหัวใจออกมาให้หมดแต่ก็กลัวอีกฝ่ายจะบีบคอกลับ คนอะไรแผ่รังสีความน่าผวาออกมาแทบจะตลอดเวลา ถ้าปาร์คกับเตย์ไม่หลงมาคบกับอีกฝ่าย มาร์ตินคงจะไม่มีเพื่อนอย่างไม่ต้องสงสัย ปาร์คมองอาการของคนปากแข็งก่อนจะหันไปหาเตย์ที่นั่งเงียบข้างๆ ทว่าก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเตย์เงียบผิดปกติหลังจากที่เข้าเรื่องของน้องมิเกล
“ไอ้เตย์ มึงเป็นไรวะ”
ปาร์คเอ่ยขึ้น เตย์หันมาส่ายหน้า
“เปล่า”
“เห็นจู่ๆ มึงก็เงียบ”
“กูปวดขี้ แต่ตอนนี้หายละ”
“เอ้า”
ปาร์คย่นคิ้ว เพราะดูก็รู้ว่าท่าทางของเตย์แปลกไปราวกับอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็เลือกที่จะไม่พูด มาร์ตินก็คิดแบบเดียวกัน เขาจ้องมองเตย์ที่แสร้งทำเป็นเล่นมือถือ
คบกันมาตั้งหลายปี อาการแบบนี้ทำไมจะดูไม่ออก
ทว่ามาร์ตินไม่พูดอะไรต่อจากนั้น ท่ามกลางม้าหินอ่อนที่ประจำตกอยู่ในความเงียบ ปาร์คหยิบมือถือของตัวเองออกมาเล่นเช่นกัน เข้าเฟสบุ้คไถฟีดไปเรื่อยเปื่อย ฉับพลันได้เห็นบางอย่างที่ขึ้นมาหน้าฟีดของเขา นั่นคือโพสของเพื่อนที่รู้จักต่างคณะ
ภูมิ คณะวิศวกรรมศาสตร์ปีสี่ รู้จักกับปาร์คผ่านๆ ซึ่งเป็นเพื่อนกันในเฟสบุ้ค และตอนนี้อีกฝ่ายก็ได้โพสรูปคู่กับผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาน่ารัก ปาร์คซูมรูปดูชัดๆ ก็ต้องอุทานออกมาเสียงดัง
“เชี้ย นี่มัน—”
ปาร์ครีบเงยหน้ามองมาร์ตินที่นั่งฝั่งตรงข้าม กลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ นัยน์ตาดุดันของมาร์ตินมองหน้าเพื่อน เขาฉกโทรศัพท์อีกฝ่ายมาดูเพราะมั่นใจว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับเขา
และคนที่เขากำลังอยากเจอ...
จากแววตาที่เรียบนิ่ง บัดนี้เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นมาภายในเสี้ยววิ ภาพที่มาร์ตินเห็นคือมิเกล กำลังถ่ายรูปคู่กับผู้ชายคนหนึ่ง และแคปชั่นของโพสนี้ก็คือการเปิดตัวการคบกันของบุคคลในภาพทั้งสอง
หูทั้งสองข้างของมาร์ตินอื้อไปชั่วขณะ เขาประมวลความรู้สึกของตัวเองในทันที ก่อนจะโยนมือถือคืนปาร์คที่รับไว้ได้ทัน
เขาไม่ได้รู้สึกอะไร...ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด
ที่รับรู้ว่าหลายวันผ่านมานี้ ผู้หญิงคนนั้นหายไปเพราะไปเริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่กับผู้ชายอีกคน
และที่เข้ามาปั่นหัวเขาตั้งนาน...มันคืออะไร?
“ไอ้ติน ใจเย็นนะเว้ย”
“...”
“ไอ้เตย์ ทำไมมึงไม่ตกใจเลยวะ หรือมึงรู้อยู่ก่อนแล้ว?”
ปาร์คหันไปเหวใส่เตย์ เพราะหลังจากที่ปาร์คได้รับมือถือคืน เขาก็ยื่นให้เตย์ที่นั่งข้างๆ ดู อีกฝ่ายทำสีหน้าเรียบนิ่ง ราวกับรับรู้เรื่องทั้งหมดก่อนแล้ว
“กูจะไปรู้ได้ไงล่ะ”
“มึงรู้อะไรบอกมาเลยนะไอ้เตย์ กูรู้ว่ามึงรู้ แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วคนอย่างมึงน่ะ”
ปาร์คยังคงเค้น เพราะสายตาของเตย์ลอกแลก ราวกับลังเลที่จะบอกอะไรบางอย่าง เช่นเดียวกับมาร์ตินที่ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เขาใช้เพียงสายตาดุดันจ้องมองเตย์ที่นั่งฝั่งตรงข้าม
เพราะถ้าปาร์คมองออกถึงความผิดปกติของเตย์แค่ไหน มาร์ตินก็ดูออกไม่ต่าง
“เออๆ กูบอกก็ได้ แต่มึงต้องสัญญานะไอ้ตินว่าจะไม่ผีเข้าอะ”
เตย์ถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะเริ่มพูดออกมา
“สองวันก่อนกูไปหาชมพู่ที่นิเทศฯ กูนั่งรอเมียกูที่โรงอาหาร แต่เสือกไปนั่งโต๊ะข้างหลังเพื่อนน้องมิเกล หูกูดันได้ยินเรื่องที่อะเมซิ่งฉิบหาย”
“...”
“...”
“อะ มึงเอาไปฟัง”
เตย์ยื่นโทรศัพท์ของตนให้มาร์ติน เขารับไว้และกดเปิดคลิปเสียงที่เป็นบทสนทนาของผู้หญิงสองคน
‘แกว่ามิเกลจะจีบพี่มาร์ตินติดปะ’
‘ไม่รู้ดิ แต่ฉันภาวนาขอให้ไม่ติดนะ เพราะเราจะได้กินเหล้าฟรีหนึ่งเดือน ฮ่าๆๆๆ’
‘ใช่ ฉันมั่นใจว่ายังไงก็จีบไม่ติด บทลงโทษที่แกคิดมันปังจริงๆ น้ำฝน คิดได้ไงให้คนแพ้ไปจีบพี่มาร์ตินรัฐศาสตร์ คนอะไรโคตรเย็นชา แถมยังไม่เห็นว่าเคยสุงสิงกับผู้หญิงคนไหน’
‘มันต้องแบบนี้แหละ ไม่นานมิเกลยอมแพ้ชัวร์ ฉันเอฟชุดรอไปกินเหล้าฟรีแล้วจ้า’
ฟังเพียงรอบเดียวก็เข้าใจแจ่มแจ้งว่าที่ผ่านมาคืออะไร มาร์ตินเข้าใจแล้วว่าการที่ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาปั่นหัวเขา เข้ามาทำดีกับเขา เข้ามาบอกว่าชอบเขา ตลอดเวลาหนึ่งเดือนกว่าที่มิเกลเข้ามาวนเวียนอยู่ในสมองและหัวใจของเขา...ที่แท้มันก็คือเกม
- ผู้เขียน
