ตอนที่ 3 เรื่องฝังใจ
1047 คำ
สามปีก่อนหน้า
มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังอันดับหนึ่งของประเทศ นักศึกษาในสถาบันแห่งนี้ล้วนแต่เป็นลูกหลานของผู้รากมากดี เพราะค่าเทอมที่แพงหูฉี่ เพราะเป็นสังคมระดับสูงซึ่งใครๆ ก็ต่างรู้กัน
เช่นเดียวกับมาร์ตินที่กำลังศึกษาอยู่ปี 4 ซึ่งเป็นปีสุดท้ายในระดับปริญญาตรี เขาเรียนคณะรัฐศาสตร์ ไม่ได้ชื่นชอบคณะนี้เป็นพิเศษ และไม่มีคณะไหนที่ชื่นชอบเป็นพิเศษ ที่จริงมารดาแนะนำว่าเขาควรเรียนบริหารธุรกิจจะเข้าท่ากว่า ทว่าเขาไม่ได้ทำตาม สุดท้ายก็มาจบที่คณะนี้ซึ่งเรียนมาสี่ปีก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น
มาร์ตินอายุย่างเข้า 23 ปี ร่างกายของเขาสูงใหญ่แข็งแรงเพราะออกกำลังกายอย่างหนักเป็นประจำ ใบหน้าหล่อเหลาเกินมนุษย์มนา มาร์ตินเคยได้รับคำพูดว่าใบหน้าและร่างกายของเขาพระเจ้าสร้างมาให้เป็นพิเศษแน่ๆ ซึ่งมาร์ตินไม่ได้รู้สึกขอบคุณหรือโกรธที่ได้ยินอะไรแบบนั้น วันๆ คำพูดออกมาจากปากของชายหนุ่มแทบนับคำได้ มาร์ตินไม่ค่อยพูด สีหน้าของเขามักจะเรียบตึงเช่นเดียวกับนัยน์ตาสีดำสนิทคู่คมที่ดูเหมือนจะมองขวางตลอดเวลา ทว่าบุคลิกประหลาดนี้ทำให้เขาตกสาวๆ ได้มากมายอย่างไม่น่าเชื่อ มาร์ตินเป็นที่รู้จักของนักศึกษาผู้หญิงเกือบทั้งมหาวิทยาลัย พูดง่ายๆ ก็คือฮอตปรอทแตกนั่นเอง
นอกจากใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ที่ติ ร่างกายอันเพอร์เฟ็ค มาร์ตินก็เป็นที่รู้จักในนามของทายาทบริษัทผลิตและส่งออกน้ำมันปิโตเลียมที่ใหญ่ที่สุดในไทย ส่วนใหญ่รู้กันเพียงแค่นี้ ทว่าน้อยคนที่จะรู้ว่าแท้จริง...ตระกูลของมาร์ตินทำธุรกิจอะไรกันแน่ เช่นเดียวกับเพื่อนสนิททั้งสองของเขา
“ไอ้ตินเอ้ยยยย สาวๆ มองมึงกันตาจะถลน พวกกูเลยได้รับอานิสงส์ไปด้วย เยี่ยมจริงๆ!”
เตย์ หนุ่มขาวตี๋ลูกครึ่งไทยจีนบ้านรวยเอ่ยขึ้นพลางลูบริมฝีปากส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้สาวๆ ที่เดินผ่าน บริเวณที่นั่งหน้าตึกคณะถูกจับจองด้วยสามหนุ่ม อีกคนคือ ปาร์ค หนุ่มหล่อทายาทเศรษฐีภาคเหนือ มาร์ตินตวัดสายตาเบื่อหน่ายมองเพื่อนตัวเองที่พูดมาก พลางถอนหายใจ
“ไอ้ตินๆๆ นู้นน”
ทว่าจู่ๆ ปาร์คก็เอาศอกกระทุ้งมาร์ตินพลางเพยิดหน้าไปอีกทาง เขามองตามทันทีก็พบสิ่งที่น่าเบื่อหน่ายยิ่งกว่าการพูดมากของเตย์
และต้นเหตุของความเบื่อในครั้งนี้ก็คือหญิงสาวเจ้าของร่างเล็กในชุดนักศึกษา เสื้อพอดีตัวออกไปทางรัดรูปเห็นสัดส่วนของเอวคอดและหน้าอกหน้าใจชัดเจน กระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าขึ้นไปมากเผยเรียวขาขาวนวล รองเท้าส้นสูงแบรนด์ดังเช่นเดียวกับกระเป๋าสะพายของเธอ เส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลธรรมชาติเป็นเอกลักษณ์แม้ว่ามองจากข้างหลังก็รู้...ใบหน้าน่ารักยิ้มหวานมาแต่ไกล ในมือของเธอถือแก้วน้ำผลไม้ปั่นและถุงขนมเบเกอรี่ร้านดังมาด้วย
มาร์ตินมองอีกฝ่ายที่เดินมาจนกระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เธอวางแก้วน้ำปั่นลงพร้อมกับถุงเบเกอรี่บนโต๊ะตรงหน้ามาร์ติน สายตาเรียบนิ่งมองใบหน้าที่มีรอยยิ้มน่ารัก
“เกลซื้อขนมร้านโปรดมาฝากค่ะ”
มิเกล ผู้หญิงที่ตามตื้อเขามานับเดือนแล้ว
“ไอ้ติน มึงมีร้านขนมโปรดด้วยเหรอวะ?”
“เปล่าค่ะ ร้านโปรดของเกลเอง”
เตย์ยิ้มแห้งเมื่อได้รับคำตอบแบบนั้น ทว่ามิเกลก็ยิ่งยิ้มกว้าง สายตาเอาแต่มองพี่มาร์ตินที่กำลังตอบกลับมา
“เอากลับไป”
น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น นัยน์ตาคู่คมจ้องมองใบหน้าคนตัวเล็กอย่างไม่ชอบใจ ใครเห็นก็คงวิ่งหนีกันทุกราย ทว่าไม่ใช่กับมิเกลคนนี้
“ถ้าพี่มาร์ตินไม่กิน ให้พี่เตย์กับพี่ปาร์คกินก็ได้นี่คะ”
“ใช่ๆ น้องมิเกลพูดถู—”
ปาร์คพูดไม่ทันจบก็รีบงับปากตัวเองเมื่อเจอสายตาอำมหิตของมาร์ตินตวัดมอง รังสีน่าผวาแผ่ซ่านรอบข้าง ขนาดเพื่อนสนิทยังกลัวจนหัวหดไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ต่างจากมิเกลที่หย่อนตัวนั่งลงที่ว่างข้างๆ ปาร์ค ตรงข้ามกับมาร์ตินที่นั่งข้างเตย์
ไม่มีใครคิดอะไรที่มิเกลนั่งข้างปาร์ค เพราะตรงนี้เป็นที่ว่างเพียงที่เดียวของโต๊ะนี้ ทว่าไม่ใช่กับมาร์ติน เขาลุกขึ้นยืนทันทีก่อนจะหมุนตัวออกไปจากตรงนี้ ส่งผลให้มิเกลรีบลุกขึ้นตามต้อยๆ
“พี่มาร์ติน”
“หุบปากและไปให้พ้นหน้าฉัน”
หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่คำพูดรุนแรงก็ไม่ทำให้หญิงสาวหยุดความพยายาม แรงกว่านี้เธอก็เจอมาแล้ว มิเกลรู้ดีว่ามาร์ตินไม่ชอบเธอ แต่เธอก็ตามตื้อเขามาเกือบหนึ่งเดือน นี่ก็เข้าเดือนที่สองแล้วที่มิเกลคนนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าหินผา ทนทานต่อสายตาเกลียดชังตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ไม่สิ...หลังๆ มานี้ มิเกลรู้สึกได้ว่าแววตาของมาร์ตินไม่ได้จงเกลียดจงชังเธอเท่ากับวันแรก
นั่นคือสัญญาณดีใช่ไหม
“พี่มาร์ตินจะไปเรียนแล้วเหรอคะ”
เสียงหวานยังพูดจ้ออยู่ข้างๆ เธอตัวเล็กกว่าเขามาก ขนาดมิเกลใส่ส้นสูงปรี้ด หัวของเธอยังอยู่ระดับริมฝีปากของมาร์ตินเลย
ไม่ต้องพูดถึงถ้าต้องถอดรองเท้า เธอคงจะสูงแค่รักแร้ของอีกฝ่าย
“...”
“เรียนเสร็จพี่มาร์ตินไปไหนต่อเหรอคะ”
“...”
“ไปคาเฟ่เปิดใหม่ตรงหลังมอ.กันไหมคะ เกลขับรถผ่านเห็นว่าร้านน่ารักดี เราไปกัน—”
“บอกให้หุบปากและไสหัวไปซะ”
“...”
“น่ารำคาญ”
“...”
มาร์ตินจ้องหน้าคนข้างกายที่ชะงักฝีเท้า ก่อนจะเดินหนีไปจากเธอ มิเกลไม่เดินตามแล้ว เธอได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่มองแผ่นหลังกว้างที่ไกลออกไปเรื่อย ๆ
ดวงตาวาวใสสลดลงเล็กน้อย...ก่อนจะหมุนตัวกลับคณะของตัวเอง
- ผู้เขียน
