ณ วัดแห่งหนึ่งไม่ไกลจากหมู่บ้านช้างใหญ่มากนัก ที่แห่งนั้นเงียบสงบเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ทำให้บรรยากาศร่มรื่น ไม่ว่าจะช่วงบ่ายแก่ที่แดดเปรี้ยง ๆ ก็ยังรู้สึกเย็นสบายและสบายใจที่จะอยู่…
เมื่อเดินทางมาถึงร่างกำยำก็เดินไปยังโต๊ะม้าหินอ่อนที่มีหลวงปู่สังข์ซึ่งเป็นปู่แท้ ๆ ของตน นั่งสมาธิอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ตนจึงเดินไปนั่งลงข้างหน้าด้วยท่าทีนอบน้อมแล้วประนมมือไหว้ด้วยความเคารพนับถือ…
โดยปกติแล้วตนไม่ค่อยได้มาพบเจอหลวงปู่เท่าไหร่เพราะท่านละทางโลกเข้าทางธรรมไม่มุ่งในเรื่องทางโลก แต่ทว่าพ่อครูนั้นบอกตนให้ไปหาพระเกจิมาช่วยนำสวดถึงจะจัดการกับผีปอบได้ ซึ่งก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครจึงมาหาปู่ของตนแทน…
ทางด้านหลวงปู่สังข์เมื่อเห็นหลานชายเพียงคนเดียวนั่งลงด้านหน้าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทุกข์อยู่เต็มอก จึงถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วเอ่ยบอกกลับไปด้วยน้ำเสียงรื่นหูดังสายน้ำไหลริน...
“ฟ้าวไปเฮือนหลังนั้น มันฝั
