ช่วงบ่ายแก่ของวันถัดมาหลังจากเสร็จงานที่ถูกเชิญไปทำพิธี ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ห่างออกไปประมาณสิบกว่ากิโล เสก็เดินทางกลับบ้าน เมื่อถึงก็เตรียมตัวไปหาอาบน้ำ เนื่องจากเนื้อตัวนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อเพราะยืนตากแดดสวดบทคาถานานสองนาน
ทว่า... ขณะเท้าหนัก ๆ กำลังจะก้าวเดินขึ้นไปบ้านก็ได้ยินเสียงพลุตะไลดังขึ้น เสจึงหยุดชะงักแล้วแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ทั้งที่คิ้วสองข้างขมวดเป็นปมก่อนจะได้ยินเสียงรถ จึงละสายตาจากเบื้องหน้ามองยังรถเวฟสีแดงที่ขับเข้ามาในบ้าน
“ข่อยโทรหาเจ้าบักหลายสายบ่เห็นรับเลย” (ฉันโทรหาน้าตั้งหลายสายไม่เห็นรับเลย)
“กูบ่ได้เปิดเสียง” (กูไม่ได้เปิดเสียง)
เพราะกลัวรบกวนในคราที่ทำพิธีอยู่ จึงปิดเสียงไว้ หากนะโมไม่พูดถึงเรื่องนี้ก็คงลืมเปิดยาว ๆ
“หว่างหั่นเผาศพผู้ใด๋” (เมื่อกี้เผาศพใคร)
“นี่ล่ะที่ข่อยสิโทรไปบอกเจ้า อีนิดมันเปลี่ยนใจเผาศพพ่อใหญ่น้อยมื้อนี่” (นี่แหละที่ฉันจะโทรบอกน้า
