“ปลายรู้ว่าคุณเสียใจ ที่ป้ารจทิ้งคุณไป คุณเกลียดวินท์เพราะเขาเป็นคนที่ป้ารจเลือกไปดูแลแทนคุณ”
“ใช่ ฉันเกลียดวินท์ เกลียดพ่อที่ทำให้แม่ต้องเจ็บปวด และตอนนี้ฉันเกลียดไอ้เฟอร์นันโด พี่ชายยายรติมานางมารร้ายที่ทำให้ครอบครัวฉันแตกแยก เธออยากได้ยินแบบนี้ใช่ไหม เป็นไงล่ะพอใจหรือยัง” เขาหันมาตะเบ็งเสียงใส่เธอ ดวงตาคู่นั้นวาววับด้วยความโกรธ
“คุณเอาแต่เกลียดคนนั้นโกรธคนนี้ น้อยใจป้ารจ แต่คุณไม่เคยถามป้ารจเลย ว่าทำไมป้ารจถึงทำแบบนี้ คุณคิดเอาเองคนเดียวว่าคุณโดนทำร้าย
ปลายรุ้งพยายามข่มความโมโหของตัวเองลง ยามนี้เธอต้องมีสติหากจะทำให้เขายอมฟัง ต้องไม่เต้นไปตามคำพูดเขา
“คุณอยู่กับความเกลียดมานานแค่ไหนแล้วคะ เจ็บปวดกับความรู้สึกที่คุณสร้างขึ้นมาแค่ไหน และจะจมปลักอยู่กับมันอีกนานไหม”
ดวงตากลมโตจ้องหน้าฆนากรนิ่ง กระแสความห่วงใยที่ทอดไป ทำให้คนตรงหน้าอ่อนลง
“ปลาย... ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอกนะ ผมเ
