“แต่คนอื่นไม่รู้ พ่อของกี้ก็ไม่รู้ เขาถึงบังคับให้กี้แต่งงานกับมิสเตอร์เฟอร์นันโดนั่น” นภวินท์ท้วง
กีรดารินทร์อยากจะหัวเราะ พอๆกับอยากจะร้องไห้ เธอควรดีใจไหม ที่คนที่เธอรักมาขอแต่งงาน แต่มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้เหตุผลของเขา นภวินท์แค่อยากรับผิดชอบ ไม่มีคำว่ารักสักคำ นอกจากขอโทษซึ่งเธอไม่ต้องการ
“วินท์ ถ้าวินท์บอกกี้ว่าวินท์รักกี้ กี้ก็จะยอมแต่งงานกับวินท์” เธอหันมามองหน้าเขาตรงๆ จ้องหน้าเขานิ่งกลั้นใจฟังว่าเขาจะตอบเธอว่าอย่างไร
นภวินท์หลบสายตา เขาตอบคำถามเธอด้วยเสียงแผ่วเบา หากมันดังก้องเข้าไปในหัวใจคนฟัง
“กี้ คุณก็รู้ว่าผมรักปลาย ผมโกหกคุณไม่ได้หรอกนะว่าตอนนี้ผมรักคุณ หัวใจของผมเป็นของปลายมาตลอดสิบห้าปี แต่กับคุณเรารู้จักกันแค่กี่วัน สิบห้าวันถึงหรือเปล่า มันเร็วเกินกว่าจะเชื่อว่ามันเป็นความรัก ผมไม่เคยเชื่อเรื่องโซลเมท หรือการตกหลุมรักกันแค่เพียงสบตา รักสำหรับผมคือความผูกพันที่ต
