“แล้วนายเจอวินท์หรือเปล่า วินท์เป็นอะไรมั่ง” ปลายรุ้งถามถึงเพื่อนชาย
“นายวินท์มันสุขสบายดี สบายจนน่าอิจฉาเชียวแหละ ได้ยินแล้วก็สบายใจได้สินะ แค่นี้นะฉันมีงานยุ่ง” คนปลายสายสะบัดเสียงใส่พูดจบก็วางสายไป
“ป้าน้อม อย่าเป็นอะไรไปนะ อยู่เป็นพยานให้ปลายก่อน ว่าปลายไม่ได้ทำร้ายป้า”
ปลายรุ้งบอกกับร่างที่นอนนิ่งของแม่บ้าน ด้วยความเจ็บใจ นอกจากปากเสีย ไร้เหตุผล ขี้โมโหแล้ว ฆนากรยังขี้ระแวงที่สุดในโลกด้วย นับวันเธอยิ่งรู้จักนิสัยแย่ๆของเขามากขึ้นทุกที จิตรกรสาวถอนหายใจอย่างอ่อนล้า
“วินท์นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันจะได้หายห่วง” หญิงสาวรำพึงถึงเพื่อนชาย “ตอนนี้ถ้าวินท์อยู่ด้วยก็ดีสินะ จริงสิเรามีโทรศัพท์นี่ โทรหาวินท์ดีกว่า”
ปลายรุ้งรีบกดโทรศัพท์หาเพื่อนชายทันที ทว่า เสียงปลายสายที่ได้ยิน ทำให้คนโทรหน้าเปลี่ยนสี
“นายจะทำอะไรฉัน บอกซะก่อนนะ ว่าฉันจับนายแต่งงานแน่ๆ”
“อย่างงั้น ก็ขอเปิดคอร์สบทเรีย
