“ตอนเด็กๆ ฉันชอบเล่นน้ำมาก บ้านฉันอยู่ติดแม่น้ำ” ปลายรุ้งอยากเล่าเรื่องของเธอให้เขาฟังบ้าง
“ตอนนั้นฉันว่ายน้ำไม่เป็นด้วยซ้ำ แต่ยังกล้าไปเล่นน้ำ ฉันจำได้ตอนปิดเทอมปีหนึ่ง ฉันกับวินท์พากันไปพายเรือ งมหากุ้ง วินท์เป็นค**ำน้ำไปงมกุ้ง ฉันนั่งรอเขาบนเรือ เราสนุกมากเลยนะคะ”
สีหน้ายามเล่าช่างมีความสุขกับความหลังนั้นเหลือเกิน เสียงใสยังคงเล่าเรื่องราวให้คนตัวใหญ่ฟังแจ้วๆ
“วินท์เขาว่ายน้ำเก่ง ดำน้ำก็เก่ง เขางมกุ้งให้ฉันทุกวัน จนวันหนึ่งวินท์เขาทำกุ้งฉันตกน้ำ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองถีบเขาตกน้ำไปเมื่อไหร่ นายนั่นคงโกรธฉันมาก เขาเลยล่มเรือจนฉันเกือบจมน้ำตาย” ปลายรุ้งยิ้มบางๆ เมื่อเล่ามาถึงตอนนี้ ฆนากรอมยิ้มนึกภาพตามอย่างสุขใจ
“แล้วเธอทำอะไรเขาบ้างล่ะ” เขาแกล้งถาม
“ฉันก็ตีเขาน่ะสิ เห้อ... ฉันมันแย่พอโมโหขึ้นมามักจะลืมตัวทุกที ฉันเอาไม้ตีเขาจนเขาเลือดออก” ปลายรุ้งทอดถอนใจ เอนหลังแนบอกกว้างอย่างลืมตัว
