ฆนากรเกือบสำลัก เขารีบเคี้ยวแล้วกลืน ก่อนจะสอนวิธีป้อนขนมที่ถูกวิธีให้หญิงสาว มือหนาหยิบขนมอีกชิ้น บนจานมาบิเป็นชิ้นเล็กๆ ดวงตาคมมองริมฝีปากบางแดงเรื่อนั้น พร้อมกับบอกให้เธออ้าปากแล้วส่งขนมชิ้นนั้นป้อนให้อย่างนุ่มนวล ปลายรุ้งหน้าแดงตีต้นแขนแข็งแรงของอีกฝ่ายแก้เขิน
“อร่อยไหม...” ฆนากรยิ้มละมุน มองจิตรกรสาวอย่างเอ็นดู
สองหนุ่มสาวผลัดกันป้อนขนมให้กัน โดยลืมว่ายังมีบุคคลที่สามนั่งหัวโด่อยู่ด้วย นภวินท์มองภาพบาดตานั้นด้วยความรู้สึกของผู้แพ้ เขาแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มแข่ง คำพูดที่เตรียมมาถามปลายรุ้งกลืนหายไปในคอจนหมด กิริยาที่เพื่อนสาวแสดงต่อพี่ชายฝาแฝดของเขา ต่อให้เป็นคนโง่ที่สุดก็ดูออกว่าเธอรู้สึกยังไงกับฆนากร เมื่อครู่เธอเดินมาหาเขากับพี่ชาย เธอเรียกชื่อฆนากรก่อนชื่อเขา ทั้งที่เมื่อก่อนปลายรุ้งจะเรียกชื่อเขาก่อนชื่อคนอื่นเสมอ ยังจะสรรพนามที่เธอเรียกแทนตัวเองด้วยชื่ออีก ปลายรุ้งไม่เคยแทนตัวเอ
