“ก็คุณเอารองเท้าวางไว้ในตู้รองเท้าแม่ผมทำไมล่ะ” เสียงเด็กชายโต้ตอบกลับ
“ไอ้เด็กเวร จะหวงอะไรนักหนา แค่ตู้รองเท้า เหอะ... ไม่ใช่แค่ตู้รองเท้าหรอกนะ ที่ฉันจะแย่งจากแม่แกมา บ้านแกหรือแม้แต่พ่อแกฉันก็เอามาได้ทั้งหมด ต่อไปถ้าลูกฉันเกิดมาแกจะกลายเป็นหมาหัวเน่า”คำพูดบาดหูนั้น ทำให้เด็กชายโกรธจนทนไม่ไหว
“ผมจะไปฟ้องคุณพ่อ”
“เชิญเลย ระหว่างลูกเหลือขออย่างแก กับฉันเขาจะฟังใคร”
“คุณรติมา ทำไมถึงพูดอะไรน่าเกลียดแบบนั้น” เสียงของคุณรจนาตอบโต้แทนลูกชาย
“มาแล้วเหรอคุณแม่ รู้ไหมว่าไอ้เด็กนรกนี่ มันทำอะไรกับฉันบ้าง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะที่มันเอาคางคกมาใส่ในรองเท้าฉัน ยังจะมีกบเขียด นกหนูอีกสารพัด ที่มันแอบเอามาวางไว้ในตู้เสื้อผ้าฉัน ในที่นอนฉันอีก อยากรู้นักลูกคุณทำเองหรือคนเป็นแม่สั่งให้ทำ”
“แม่ไม่ได้สั่งผมนะ ผมทำเอง” เด็กชายท้วง
“วินท์อย่าไปเถียงคุณน้าลูก” คุณรจนาเอ็ดลูกชาย แต่คนเป็นลูกไม่ยอมฟังเ
