“เจ็บแค่นี้ ไม่เท่ากับที่เธอทำให้ฉันเจ็บหรอก” เขาบีบไหล่หญิงสาวแรงขึ้น ตรึงร่างบางใว้กับพื้น ดวงตาคมวาววับจ้องมองอย่างเกรี้ยวกราด ราวกับเปลวเพลิงที่โดนลมกระพือพัดให้คุโชนแสงอีกครั้ง “อย่ามาแก้ตัว หรือคิดจะโกหกอะไรอีก ฉันไม่อยากฟัง”
น้ำเสียงรวมถึงแววตาของเขา ทำให้ปลายรุ้งหยุดดิ้น หญิงสาวรู้สึกว่ายิ่งดิ้นรนไป ก็ยิ่งทำให้เจ็บตัวมากกว่าเดิม
ยามนี้อีกฝ่ายไม่ยอมรับฟัง ซ้ำยังอารมณ์ขึ้นลงยากจะเดาใจได้ เปล่าประโยชน์จะอธิบายให้เปลืองน้ำลาย ไม่มีอะไรดีไปกว่า... ยอมทำตามที่เขาต้องการ
“ได้ ! ฉันจะไป”
คนได้ยินแย้มริมฝีปากกว้าง แววตาวาววับอย่างพอใจ ก่อนจะคลายปลอกแขนที่รัดรึงออก ร่างหนาขยับลุกขึ้น แถมยังมีน้ำใจช่วยดึงร่างบางบนพื้นหญ้าให้ลุกขึ้นด้วย
“ไปเก็บกระเป๋า แล้วออกไปจากที่นี่ได้แล้ว” เขาออกคำสั่ง ราวกับเป็นเจ้านาย
ปลายรุ้งพยักหน้ารับช้าๆ เหมือนยอมจำนน “ฉันจะไป ตามที่คุณต้องการ แต่ขอบอกก่อนไ
