จู่ๆ ฆนากรก็เอ่ยประโยคนี้ขึ้นมา ทำให้สุริยะหันขวับไปมองลูกชายด้วยความตกใจ เขาเพิ่งสังเกตเห็นรอยช้ำบนใบหน้าของอีกฝ่าย ก่อนจะหันมามองหน้าหญิงสาวเหมือนต้องการถาม
ฆนากรยิ้มกว้าง ดูออกว่าตั้งใจยิ้มยั่ว “จะให้ฉันบรรยายไหม ว่าเธอมันร้ายกาจแค่ไหน” เขายังคงกวนโทสะ ไม่เลิก
“ก็คุณมันบ้า สมควรแล้วที่จะโดนแบบนี้ แค่นี้ยังน้อยไปกับที่คุณทำกับฉัน” ปลายรุ้งหน้าแดงก่ำ หันไปตวาดคนปากเสีย
คำพูดของทั้งสองที่ตอบโต้กัน ทำให้คนกลางที่ยืนฟัง เข้าใจไปไกลสุดกู่
พลั่ก!!!
“ไอ้ลูกเวร แกทำแบบนี้ได้ยังไง!”
สุริยะเหวี่ยงหมัดกระแทกใบหน้าลูกชายโครม ฆนากร ล้มลงไปกองกับพื้น ชายหนุ่มขยับลุกขึ้นยืน ใช้หลังมือเช็ดเลือดที่ริมฝีปากดวงตาสีสนิมเหล็ก อ่อนแสงลงวูบหนึ่งเมื่อหันมามองผู้ให้กำเนิด ก่อนจะวาวกล้าเมื่อเขาตวัดสายตามองใบหน้าอ่อนใส รอยยิ้มหยันปรากฏที่มุมปาก ราวกับเจ้าตัวกำลังหยามเหยียดใครสักคน ร่างสูงหมุนกายเดินออกไปจา
