ความเงียบเข้าปกคลุมรอบตัวทันทีที่สิงหากลับมาถึงบ้าน ดวงตาคมกริบกวาดมองออกไปรอบๆ บ้าน มองในบริเวณที่เคยเห็นพระพายปรากฏตัวอยู่บ่อยครั้ง ทว่าในตอนนี้มันกลับมีเพียงความว่างเปล่า อยู่ๆ ความเหงาก็เข้ามากัดกินใจโดยที่เขาไม่รู้ตัว
แว๊บหนึ่งที่รู้สึกแปลกๆ เหมือนชีวิตเขาได้มีอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป
“คุณสิงจะรับมื้อเย็นเลยไหมคะ” แม่บ้านเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ จนบางครั้งเขาเองก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาน่ากลัวตรงไหน ทำไมทุกคนต้องทำเหมือนเขาเลวร้ายจนไม่กล้าเข้าหน้าแบบนี้ด้วย
“แม่บ้านเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะไว้แล้วค่ะ”
“ทีหลังไม่ต้อง วันไหนจะทานฉันจะเป็นคนบอกเอง” เขารู้ว่าทุกคนทำตามหน้าที่ และที่ผ่านมาพระพายก็ทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีมาโดยตลอดหน้าที่ของเธอไม่เคยขาดตกบกพร่อง ต่อให้ในวันนั้นเขาจะทานมื้อเย็นหรือไม่ทาน สุดท้ายเธอก็จะทำหน้าที่ภรรยาของตัวเองด้วยการตั้งโต๊ะคอย
แต่ในวันนี้แม้ตัวเธอจะไม่อยู่ แต
