หลายวันต่อมา
12.14 am.
"แล้วพ่อเป็นยังไงบ้างคะ กินข้าวกินยาตรงเวลาไหม?"
(ทางพ่อสบายดีงานไม่ได้มากมายอะไร)
"แล้วข้าวกับยาล่ะคะ?"
(ใจเย็นๆสิยัยหนูพ่อกำลังจะตอบนี่ไง)
ฉันเม้มปากทันทีหลังพ่อพยายามตอบกลับมาอย่างใจเย็นตามแบบฉบับ แต่เพราะเขามีโรคประจำตัวฉันเลยเป็นห่วงเรื่องอาหารและยามากกว่าเรื่องไหนๆ
(กินข้าวกินยาตรงเวลาไม่มีปัญหา พ่อไปหาหมอตามนัดมาเมื่อห้าวันก่อนหมอบอกพ่อแข็งแรงมาก)
"ขี้โม้ป่ะเนี้ย?"
(ไม่ได้โม้คุณหมอนัดบอกพ่อแบบนี้จริงๆ)
"อ่าเคงั้นแยมจะเชื่อใจ ตอนนี้แยมได้งานใหม่อีกที่แล้วนะพ่อเป็นงานที่ทำประจำช่วงเช้าถึงบ่าย"
(จริงเหรอ ทำไมยัยหนูพ่อเก่งแบบนี้?)
"ก็ลูกพ่อเนาะก็ต้องเก่งเหมือนพ่อสิคะ"
ฉันยิ้มบางๆขณะที่ปลายสายกำลังหัวเราะด้วยความเอ็นดู
(แต่พ่อว่าเราทำงานเยอะไปไหมแยม ยังไงเราก็อยู่วัยเรียนวัยเล่นอยู่นะพ่อว่าลดงานลงซักงานดีไหม?)
"แยมก็คิดอยู่.."
(พ่อว่าดีนะจะได้มีเว
