เจ้าสาวบ้านไร่

ภูดินหนุ่มหล่อ หุ่นดีสูง 180 เซ็นติเมตร จมูกโด่ง หน้าคม คิ้วเข้ม วัยสามสิบปีเจ้าของภูดินฟาร์ม ฟาร์มโคนมขนาดใหญ่ ไร่ชาและธุรกิจอสังหาริมทรัพย์อีกหลายแห่งเป็นหนุ่มโสด ขยันบ้างาน และเป็นที่หมายปองของสาวๆมากมาย มีหญิงสาวน้อยใหญ่แวะเวียนมาขายขนมจีบไม่ขาด ทว่าเขาไม่เคยสนใจใครเลยซักคน ….โรงเรียนแสนรัก…. วันนี้ภูดินและกลุ่มเพื่อนมีโอกาสมาบริจาคสิ่งของและเลี้ยงอาหารให้กับเด็กๆที่โรงเรียนแสนรัก โรงเรียนบนเขาที่ห่างไกลความเจริญ เป็นโรงเรียนที่เขาและเพื่อนๆบริจาคเงินสนับสนุนด้านการศึกษาให้เด็กๆมาโดยตลอดหลายปีติดต่อกัน แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะแปลกไปกว่าทุกครั้ง เพราะขณะที่เขากำลังเดินไปพบปะกับคณะครูและเด็กๆสายตาของเขาบังเอิญพบเจอกับครูสาวแสนสวยคนนึงที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกับบรรดาเด็กตัวน้อยๆอยู่ ภูดินสะดุดตาหญิงสาวตั้งแต่แรกเจอ เพราะเธอมีใบหน้าที่สวยละมุน น่ารัก ผิวขาว ผมยาวสีน้ำตาล และมีรอยยิ้มที่ดูสดใสและแววตาที่เป็นประกายเปี่ยมด้วยความสุข จนทำให้ภูดินเผลอมองเธออยู่นาน “เฮ้ย ดินมองอะไรอยู่วะ รีบมาทางนี้เร็วงานกำลังจะเริ่มแล้วจะได้มอบของให้เด็กๆ” เสียงตะโกนเรียกจากเอกเพื่อนสนิทดังขึ้น ทำให้ภูดินจำต้องละสายตาจากหญิงสาว และเดินไปสมทบกับกลุ่มเพื่อน “เออ มาแล้วๆช้านิดช้าหน่อยทำเป็นเรียก” ภูดินบ่นเพื่อนรัก “ก็เห็นแกมองสาวน้อยตาไม่กระพริบกลัวน้ำลายจะหกเอาอายเด็กๆ ไอ้นี่แปลกคนปกติมีสาวๆมารุมล้อมไม่เห็นสนใจ ที่แท้ก็แพ้ทางคนน่ารักนี่นา”เอกกระเซ้าเพื่อน “ไอ้เอก แกนี่นะ เดี๋ยวเหอะฝากไว้ก่อน ถ้าไม่เห็นว่าที่นี่เป็นโรงเรียนนะแกได้โดนบาทาข้าแน่”ภูดินดุเพื่อนที่แอบรู้ทัน “ไปรีบไปมอบของให้เด็กๆกัน” เขาพูดพลางรีบดันหลังเอกผู้เป็นเพื่อนรักให้เดินเข้าไปในอาคารเรียน เป็นเวลาเดียวกันกับที่ครูสาวที่เขายืนมองเมื่อครู่พาเด็กๆเข้าในอาคารเรียนเช่นเดียวกัน เมื่อเด็กๆทุกคนมาพร้อมเพรียงกันแล้วครูใหญ่ก็เริ่มจัดกิจกรรม ตลอดช่วงเวลาที่เด็กๆและกลุ่มผู้มาเยือนทำกิจกรรมด้วยกัน สายตาของภูดินก็แอบมองครูสาวอยู่ตลอดเวลา ทุกอิริยาบทของเธออยู่ภายใต้สายตาขของเขาตลอด สายตา รอยยิ้ม ท่าทางล้วนดึงดูดความสนใจของเขาทั้งสิ้น จนภูดินเองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่เป็นแบบนี้ อะไรที่ทำให้เขาถูกใจหรือถูกชะตากับเธอตั้งแต่แรกเจอทั้งๆที่ผ่านมาก็มีคนสวยเข้าหาตลอดแต่เขาก็ไม่เคยมองใครเลย กิจกรรมดำเนินผ่านเวลามาราวๆสองชั่วโมงทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย จนถึงเวลาที่ผู้มาเยือนทั้งหลายต้องเดินทางกลับ “ขอบคุณคุณภูและเพื่อนๆมากๆนะครับที่มาบริจาคสิ่งของและทุนสนับสนุนการศึกษาสำหรับเด็กๆ พวกเราทั้งครู นักเรียนและชาวบ้านที่นี่ซาบซึ้งใจมากครับ ไม่มีอะไรจะตอบแทนนอกจากคำว่าขอบคุณครับ”ครูใหญ่กล่าวขอบคุณภูดินและเพื่อนๆ “ไม่ต้องขอบคุณพวกเราหรอกครับ เราต่างหากที่ต้องขอบคุณครูที่เสียสละดูแลเด็กๆที่นี่ มีอะไรขาดเหลือ บอกผมได้ตลอดเลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ เราก็เหมือนครอบครัวเดียวกันมาช่วยดูแลเด็กๆไปด้วยกันนะครับ ว่าแต่เมื่อเช้าผมเห็นเหมือนมีครูย้ายมาใหม่หรอครับไม่คุ้นหน้าเลย” ภูดินถามถึงหญิงสาวที่ตนแอบมองตลอดทั้งเช้า “อ้อ หนูเพียงดาว ไม่ได้เป็นครูใหม่หรอกครับเพียงแต่ช่วงนี้เธอว่างเห็นว่าพึ่งลาออกจากงานก็เลยมาช่วยดูแลและสอนหนังสือเด็กๆครับ ปกติเธอจะแวะเวียนเอาอุปกรณ์การเรียนมาบริจาคบ้าง ถ้ากลับมาเยี่ยมบ้านก็จะแวะมาทำกิจกรรมกับเด็กๆ เด็กๆติดเธอมากเลยนะครับ เก่ง ไหวพริบดี และเข้ากับเด็กๆได้ดีมากๆเลยครับ ช่วงนี้ว่างเลยมาอยู่ช่วยงานโรงเรียนนานเลยครับ ”พูดจบครูใหญ่ก็เรียกเพียงดาวให้มาทำความรู้จักกับภูดิน “หนูเพียงดาวมาทางนี้หน่อยลูก” “คะครูใหญ่”เพียงดาวขานรับพร้อมกับเดินละจากเด็กๆมาตามเสียงเรียก “นี่คุณภูดินคนที่มาบริจาคอุปกรณ์การเรียนและทุนทรัพย์ให้กับโรงเรียนของเราทุกปี รู้จักกันไว้เผื่อวันข้างหน้าได้พึ่งพาอาศัยกันหรือเผื่อเจอกันที่อื่นจะได้คุ้นหน้าคุ้นตากัน” ”สวัสดีค่ะเพียงดาวนะคะเป็นครูอาสาค่ะ ดาวต้องขอบคุณที่คุณภูดินและเพื่อนๆเป็นส่วนนึงที่ช่วยดูแลเด็กมาโดยตลอดนะคะ”เพียงดาวสาวสวยในวัยยี่สิบหกปีกล่าวทักทายพร้อมกับขอบคุณเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “พวกเราเต็มใจช่วยครับ”ภูดินพูดพร้อมกับมองหญิงสาวตาไม่กระพริบ เขาได้แต่คิดในใจว่าคนอะไรยิ่งมองใกล้ๆยิ่งสวย ตาโตขนตางอน จมูกเข้ารูปรับกับใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากสีชมพู ยิ่งเวลาพูดยิ่งมีเสน่ห์น่ามอง “ถ้าไม่มีอะไรแล้วดาวขอตัวไปดูเด็กๆก่อนนะคะ” ”อ้อ เชิญครับ ยินดีที่ได้รู้จักอีกนะครับคุณเพียงดาว มีอะไรให้ช่วยเหลือบอกได้ตลอดเลยนะครับ” ”ยินดีที่ดีรู้จักเช่นกันค่ะ ถ้าวันหน้ามีธุระไม่เกรงใจแล้วนะคะ”เธอพูดพลางส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม “งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับครู คุณเพียงดาว”ภูดินกล่าวลาครูใหญ่และหญิงสาวพร้อมกับเดินไปสมทบเพื่อนๆที่รออยู่ที่รถด้วยใบหน้าอมยิ้มและท่าทางมีความสุข “เดินทางปลอดภัยนะครับ” “เดินทางปลอดภัยนะครับ/นะคะ ไว้มาเยี่ยมพวกเราอีกนะครับ/นะคะ”เสียงเด็กๆกล่าวอำลาผู้มาเยือนพร้อมโบกมือลา ตามหลังรถขณะที่รถของผู้มาเยือนกำลังเคลื่อนตัวออกจากโรงเรียน “เฮ้ยไอ้ดิน มีเรื่องอะไรน่าสนใจวะทำไมถึงเดินยิ้มมา”วัชรเพื่อนรักอีกคนถามเขาด้วยความสงสัย “………” “มึงไม่รู้อะไรไอ้วัชร เมื่อเช้ากูเห็นมันมองครูสาวแสนสวยตาไม่กระพริบ”ภูดินไม่ตอบเพื่อนรักแต่เป็นเอกที่เล่าให้ฟังแทน “สาวน้อยยิ้มหวานคนนั้นน่ะหรอ ตาถึงนี่หว่า” “มึงก็ไปเชื่อมันไอ้เอกมันก็พูดไปเรื่อย”ภูดินตอบเพื่อน “กูไม่ได้โกหกนะเว้ย กูเห็นจริงๆ สายตามันนะมองเธอแทบจะกลืนกินอยู่แล้ว” “มึงก็อย่าไปแซวมันมาก ดีแล้วที่มันรู้จักมองสาวบ้าง วันๆทำแต่งานกลัวมันจะเป็นบ้าไปซะก่อน”วัชรปรามเอก “ก็กูตื่นเต้นไม่เคยเห็นมันมองผู้หญิง ว่าแต่มึงได้ขอเบอร์เธอมารึป่าววะ” “ป่าว ก็กูบอกว่าไม่มีอะไร แค่เห็นน่ารักดีก็มองเฉยๆ” “มึงนี่นะ ไม่เอาไหนเลยคิดจะจีบสาวใจต้องกล้ากว่านี้”เอกบ่นเพื่อน “ถ้ามีโอกาสก็คงได้เจอกันอีกเองแหละ”ภูดินตอบเพื่อน