ตอนที่ 5 ติดฝน
1783 คำ
…เช้าวันรุ่งขึ้น เพียงดาวตื่นนอนแต่เช้ารีบเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับบ้าน ผู้ใหญ่จะเข้าไปในเมืองพอดีเธอเลยขอติดรถกลับบ้านด้วย โดยมีสวยเพื่อนรักตามไปส่งด้วย ตลอดเช้านี้เธอเลยไม่มีเวลาดูโทรศัพท์เลย
ฝั่งของภูดินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแทบจะทุกห้านาที จนไม่เป็นอันทำงาน เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่คนที่เฝ้ารอจะอ่านข้อความซักที ยิ่งเพียงดาวไม่อ่านข้อความนานเท่าไรก็ยิ่งทำให้เขากระวนกระวายใจ จนคิดไปต่างๆนาๆว่าตัวเองทำอะไรผิดมั้ยหรือเค้าไม่อยากคุยกับเราแล้ว ไม่นานความคิดฟุ้งซ่านของภูดินก็สงบลงเมื่อคนที่เฝ้ารอตอบข้อความกลับมา
“ขอโทษนะคะคุณภู เมื่อเช้าดาววุ่นๆพึ่งกลับถึงบ้านค่ะ”
“ดาวกลับบ้านแล้วหรอ กลับยังไง ใครไปส่ง”
“ลุงผู้ใหญ่กับสวยมาส่งในเมืองค่ะ ดาวต่อรถสองแถวเข้าบ้านอีกที”
“เอ่อ….แล้วสนใจข้อเสนอของผมมั้ย ที่ชวนมาทำงานด้วยกัน”
“ดาวขอทราบรายละเอียดงานมากกว่านี้หน่อยได้มั้ยคะ ค่อยตัดสินใจอีกที”
“ได้ๆๆ แล้วดาวจะให้ผมส่งรายละเอียดให้ทางไหน หรือว่าเอาอย่างนี้ดีมั้ยผมไปหาดาวที่บ้าน เผื่อติดขัดตรงไหนจะได้ถามได้เลย”
เพียงดาวนิ่งคิดซักพักก่อนตอบ
“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ คุณภูสะดวกวันไหนคะ”
“วันเสาร์ได้มั้ยครับ”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวดาวส่งโลเคชั่นไปให้นะคะ”
“ดาวมาช่วยแม่ทางนี้หน่อยลูก”เสียงนวลแม่ของเพียงดาวเรียกลูกสาว
“งั้นแค่นี้ก่อนนะคะไว้เจอกันวันเสาร์ค่ะ แม่เรียกแล้ว”
“เจอกันครับ”
จบบทสนทนาเพียงดาวก็รีบลุกขึ้นเดินไปหามารดา
“จ้าแม่ ดาวมาแล้ว”
“ช่วยแม่เก็บชุดที่ซ่อมเสร็จแล้วไว้ส่งคืนให้ลูกค้าหน่อยลูก เดี๋ยวซักพักน่าจะมารับชุดกันแล้ว”
“ได้จ่ะแม่”
…เย็นวันนั้นระหว่างทานข้าวเย็น เพียงดาวบอกนวลผู้เป็นแม่ว่า
“แม่จ้ะ วันเสาร์นี้คุณภูดินเจ้าของภูดินฟาร์มเขาจะมาที่บ้านเรานะจ๊ะ”
“มาทำไมล่ะลูก เขามีธุระอะไร แล้วที่สำคัญเราไปรู้จักเขาตอนไหน ไม่เคยเล่าให้แม่ฟังเลย”นวลถามลูกด้วยความสงสัย
“เราเคยเจอกันผ่านๆค่ะ มารู้จักกันจริงๆตอนหนูไปเที่ยวที่บ้านสวย เขามาช่วยชาวบ้านทำฝายน่ะค่ะแม่ เค้าเห็นหนูว่างงานอยู่เลยจะชวนไปทำงานด้วยเป็นผู้ช่วยเค้าที่ฟาร์มค่ะ แต่หนูยังไม่ได้ตอบตกลงนะคะ คุณภูเลยบอกว่าวันเสาร์จะขอมาคุยรายละเอียดงานให้ฟังก่อน”
“แล้วลูกสนใจมั้ย ถ้าสนใจแม่ก็ไม่ว่าอะไร แม่ขอให้มั่นใจว่าเขาเป็นคนดี ไม่เอาเปรียบลูกของแม่ก็พอ”
“เดี๋ยวเราค่อยว่ากันอีกทีตอนที่คุยรายละเอียดงานเสร็จก็ได้ค่ะ” จบบทสนทนาแม่ลูกก็ทานข้าวเย็นกันต่ออย่างมีความสุข
…เย็นวันศุกร์ ขณะที่เพียงดาวกำลังนั่งเล่นอยู่น่าบ้านนั้นเสียงข้อความในโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อเปิดอ่านก็พบว่าเป็นข้อความของคนที่นัดเจอกันในวันพรุ่งนี้
“ดาวพรุ่งนี้ผมอาจจะไปถึงบ่ายๆนะ ช่วงเช้ามีประชุมนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดาวไม่รีบ ถ้าไม่สะดวกเป็นวันหลังก็ได้ค่ะ”
“งั้นพรุ่งนี้บ่ายๆเดี๋ยวผมโทรหานะ”
“ค่ะ”
…และแล้ววันนัดก็มาถึง ในช่วงเช้าภูดินมีเข้าประชุมตรวจดูความเรียบร้อยของโรงแรม AA ร่วมกับหุ้นส่วนของเขา โรงแรมแห่งนี้ภูดินลงทุนร่วมกับเพื่อนรักอีกสองคนคือเอกกับวัชร เช้านี้เขาดูรีบเร่งจนเอกหนึ่งในหุ้นส่วนและยังพ่วงด้วยตำแหน่งเพื่อนรักของเขาถามขึ้น
“นี่มึงรีบไปไหนของมึงวะไอ้ดิน ดูเร่งรีบผิดปกติ”
“หรือว่าจะรีบไปหาสาวที่ไหน”วัชรแซวเพื่อน
“คนบ้างานอย่างมันจะเอาเวลาที่ไหนไปสนใจสาวๆ ขนาดเขามาทอดสะพานให้ถึงที่มันยังไม่สนใจเขาเลย”
“เออก็จริงของมึงไอ้เอก แต่ไม่แน่นะโว้ยมันอาจจะเป็นเสือซุ่มก็ได้ เหมือนที่มันมองสาวน้อยคนนั้น”
“พวกมึงเลิกพูดเพ้อเจ้อกันได้ละ กูแค่มีธุระต่อ เลยต้องรีบทำเวลา ถ้าพวกมึงไม่มีอะไรจะคุยแล้วก็ขอตัวก่อน”
“เออ รีบไปไกลๆเลยไป”เพื่อนรักทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน
“มันแปลกจริงๆนะโว้ยไอ้วัชร ปกติมันเคยรีบแบบนี้ที่ไหน คนอย่างมันจะมีธุระอะไรสำคัญไปกว่างาน”
“เออ เดี๋ยวถ้ามันมีอะไรอยากเล่าเดี๋ยวมันก็เล่าให้ฟังเองแหละ ป่ะหาข้าวเที่ยงกินกัน” เพื่อนรักทั้งสองคุยกันหลังจากภูดินเดินออกจากห้องประชุมไปแล้ว
…ฝั่งของภูดินหลังจากประชุมเสร็จก็รีบแวะมาที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อผลไม้และของกินไปฝากคนที่นัดไว้
หลังจากนั้นก็ขับรถมาตามแผนที่ที่เพียงดาวให้ไว้ ใช้เวลาเดินทางประมาณชั่วโมงเศษๆ ภูดินก็ถึงที่หมายเขาเงยหน้ามองป้ายร้านตัดเย็บขนาดเล็กที่เขียนว่า “ศรีนวลตัดเย็บ” ก่อนโทรศัพท์หาเพียงดาวว่าเขาถึงหน้าบ้านแล้ว บ้านของเพียงดาวเป็นบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้ภายในบ้านร่มรื่นมากเต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาพันธุ์ หน้าบ้านเปิดเป็นร้านตัดเย็บเสื้อผ้าเล็กๆของแม่ ถึงร้านจะไม่ใหญ่โตหรูหราแต่ก็มีลูกค้าแวะเวียนมาไม่ขาดสาย เพราะฝีมือการตัดเย็บของนวลละเอียดและประณีตแถมยังใจดีกับลูกค้ามาก
“ทางนี้ค่ะคุณภู บ้านดาวหายากมั้ยคะ เดินทางลำบากหน่อยนะคะ ไปค่ะไปสวัสดีคุณแม่ก่อน”
“คุณน้าสวัสดีครับ ผมภูดินนะครับ”
“สวัสดีค่ะ เชิญเข้าบ้านก่อนนะคะ ดาวพาคุณเค้าไปดื่มน้ำดื่มท่านั่งคุยกันให้หายเหนื่อยก่อนไปลูก”
“จ้าแม่ เชิญทางนี้ค่ะคุณภู”
“แป๊บนะครับผมไปเอาของฝากในรถมาให้ก่อน”
พูดจบชายหนุ่มก็รีบเดินไปเอาของในรถ เดินตามเพียงดาวเข้าบ้านไปพร้อมของฝากเต็มมือทั้งสองข้าง
“คุณภูไม่เห็นต้องซื้ออะไรมาเลยค่ะ ลำบากเปล่าๆ”
“ไม่ลำบากเลย ผมเต็มใจครับ”
“ดื่มน้ำกับผลไม้ก่อนนะคะ พักให้หายเหนื่อยก่อน”
“บ้านดาวร่มรื่นดีจังนะ น่าอยู่มาก”เขาบอกเธอด้วความจริงใจ
“ผมเตรียมเอกสารรายละเอียดงานมาให้แล้วดาวลองอ่านดูก่อนนะ” ภูดินพูดพร้อมกับยื่นเอกสารให้หญิงสาว
“หน้าที่หลักๆก็คือช่วยผมตวจสอบบัญชีกับบริหารจัดการงานในฟาร์ม ตอนนี้งานผมล้นมือเลยอยากหาคนมาช่วยดูแล วันหยุดผมให้หยุดวันเสาร์-อาทิตย์ หรือถ้าช่วงไหนงานยุ่งอาจจะขอให้ช่วยงานในวันเสาร์บ้าง ส่วนเรื่องที่พักดาวสามารถพักที่บ้านผมได้เลย ที่นั่นมีแค่ผม คุณนมกับคนงานอีกแค่สองสามคน กินฟรีอยู่ฟรี ส่วนเงินเดือนผมให้เดือนละ 50,000 บาท”
“มันจะไม่มากไปหรอคะ ดาวเองยังไม่มั่นใจเลยว่าจะสามารถทำงานได้ดีคุ้มค่ากับที่คุณจ่ายให้ดาวรึป่าว”
“ไม่มากเลยครับ ขอแค่ดาวตกลง เรื่องงานเราผมจะค่อยๆสอนเอง”
ทั้งสองใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายพูดคุยรายละเอียดงานกันจนเวลาล่วงเลยมาถึงห้าโมงเย็น นวลผู้เป็นแม่ที่ปิดร้านเรียบร้อยแล้วก็เดินมาหาทั้งสองคนที่นั่งคุยกันอยู่
“เป็นยังไงกันบ้างจ้ะ หิวมั้ยเดี๋ยวแม่ไปทำข้าวเย็นให้ทานดีกว่า คุณภูอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยจ๊ะ เดี๋ยวน้าทำให้”
“ไม่มีครับ ผมทานได้หมดทุกอย่างเลยครับ”
“งั้นเดี๋ยวดาวไปช่วยแม่ในครัว คุณภูนั่งเล่นไปก่อนนะคะ”
“ครับ”
เวลาผ่านไปพักใหญ่สองแม่ลูกก็นำกับข้าวออกจากครัวมาวางที่โต๊ะสามสี่อย่าง
“มีแต่กับข้าวบ้านๆคุณภูพอจะทานได้มั้ยจ้ะ”
“น่ากินมากเลยครับคุณน้า หอมมาก”
“ดาวตักข้าวให้คุณเค้าสิลูก”
“จ้ะแม่”
ทั้งสามนั่งทานข้าวเย็นจนเสร็จเรียบร้อย นวลผู้เป็นแม่จึงเอ่ยถามขึ้น
“เป็นไงบ้างตกลงจะไปทำงานที่ฟาร์มมั้ยลูก”
“เริ่มงานอาทิตย์หน้าค่ะแม่”
“อย่างนั้นหรอ ดีๆ น้าฝากดาวด้วยนะคะคุณภู งานไหนยากหรือยังทำไม่ได้ก็ค่อยๆสอนไปนะคะ”
“คุณน้าไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลลูกสาวคุณน้าอย่างดีเลยครับ”
“ได้ยินอย่างนั้นน้าก็สบายใจค่ะ”
“ค่ำแล้วไม่รบกวนคุณน้าแล้วครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
สิ้นเสียงของภูดินฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะตกมาก่อน ก็ตกลงมาอย่างหนัก อีกทั้งลมยังแรงมากอีกด้วย
“อ้าว ฝนฟ้าดูสิจะตกก็ตกไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย”นวลบ่น
“ฝนตกแรงขนาดนี้ท่าจะกลับลำบากแล้วนะคุณภู ถนนหนทางแถวนี้ก็ไม่ค่อยดี น้าว่าคืนนี้ก็นอนซะที่นี่พรุ่งนี้ค่อยกลับดีกว่ามันอันตราย”
“แม่แต่เรามีห้องนอนแค่สองห้องนะจ้ะ”
“ผมนอนโซฟาข้างล่างก็ได้ครับ”ภูดินรีบพูด
“ไม่ได้ๆ คุณภูไปนอนห้องของดาว ส่วนดาวก็มานอนกับแม่ เอาตามนี้นะ แม่จะไปสวดมนต์ไหว้พระก่อน ดาวก็พาคุณเค้าไปดูห้องจะได้รีบอาบน้ำเข้านอน”
ดาวได้แต่ก้มหน้ารับคำแม่เบาๆก่อนจะเดินนำชายหนุ่มไปที่ห้อง “ถึงแล้วค่ะ เดี๋ยวดาวไปเอาผ้าเช็ดตัวให้ ส่วนเสื้อผ้า........”
“ผมมีชุดสำรองในกระเป๋าครับ ขอแค่ผ้าเช็ดตัวก็พอ”
หญิงสาวเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ชายหนุ่ม ก่อนจะบอกลาแยกย้ายกันเข้าห้อง
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ อาจจะคับแคบหน่อยนะคะ”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
- ผู้เขียน
