“เมลอยากมีพ่อคับ” สุดท้ายเด็กชายชาเมลก็ก้มหน้าตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาตามความรู้สึกของเขา
ที่ผ่านมาแม้เขาจะไม่พูดแต่เขาจะลืมและไม่เข้าใจคำว่าพ่อได้ยังไงในเมื่อแม่เขาก็มีพ่อ ลูกของคนงานในไร่ก็มีพ่อแม่ เสียงเรียกของแม่เขาและเด็กคนอื่น ๆ ในไร่ต่างก็เอ่ยปากเรียกพ่อ พ่อ ให้เขาได้ยินทุกวัน แต่คำนี้เขากลับไม่เคยได้เอ่ยปากเรียกมันเหมือนคนอื่นสักครั้ง
“แม่ขอโทษนะลูก ขอโทษที่ไม่เคยรู้เลยว่าลูกต้องการพ่อ” ชามีนที่ได้ยินการบอกความจริงกับเธอครั้งแรกก็เจ็บปวดไม่น้อย ดึงลูกชายมากอดไว้ก่อนจะเอ่ยขอโทษออกไปอย่างรู้สึกผิดที่เธอเป็นแม่แท้ ๆ แต่กลับไม่เคยรับรู้ความเจ็บปวดนี้ของลูกชายเลยสักนิด
เธอเป็นแม่แท้ ๆ แต่กลับไม่เคยรู้เลยว่าลูกชายของเธอต้องกักเก็บความรู้สึกนี้ไว้กับตัวเองในวัยขนาดนี้ เธอผิดต่อลูกชายมากจริงๆ
“แม่ไม่ผิดคับ แค่มีแม่เมลก็มีความสุขแล้ว” เด็กน้อยปลอบใจแม่ของตัวเองออกมาในทันที เพราะแม่
