บทที่ 50
หลายวันต่อมา ไทเรลล์ก็ยังคงเงียบขรึมเหมือนเดิม จนผู้เป็นมารดาอย่างลินดาวิตกกังวลเป็นที่สุด หล่อนหันไปปรึกษาป้าพรคนสนิทของตนเอง ก่อนจะสรุปได้ว่าควรจะพาไทเรลล์ออกไปทำกิจกรรมนอกบ้าน เพราะไม่อย่างนั้นชายหนุ่มก็จะจมปลักอยู่กับความเศร้าแบบนี้ไม่คลาย
“ไทเรลล์ ขอแม่เข้าไปหน่อยได้ไหมลูก”
คนที่นั่งเหม่ออยู่บนเตียงหันไปมองที่ประตูห้องนอน ก่อนจะเอ่ยตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เชิญครับคุณแม่”
ลินดาดันบานประตูเปิด ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนขอบเตียงใหญ่ของลูกชาย
“พักนี้เราสองแม่ลูกไม่ได้ไปชอปปิงด้วยกันเลยนะลูก”
ไทเรลล์ระบายยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“งั้นแม่ว่า วันนี้เราออกไปข้างนอกกันดีไหม แม่อยากไปชอปปิงน่ะ”
“ถ้าคุณแม่อยากไป ผมไปเป็นเพื่อนก็ได้ครับ”
“งั้นแม่ไปแต่งตัวรอนะ”
ลินดาเต็มไปด้วยความดีใจ เพราะไม่คิดว่าไทเรลล์จะยอมตกลงง่ายดายแบบนี้
“ครับ”
ไทเรลล์มองตามร่างของมารดาที่เดินยิ
