บทที่6 ไร้เดียงสา[หนีเร็ว]
939 คำ
หลังจากเกิดเสียงโวยวายทำให้ทุกคนปรี่เข้ามา
โบ๊ทรับผิดชอบด้วยการพาน้ำขิงไปโรงพยาบาล พร้อมเงินชดเชยจำนวนหนึ่งก้อน เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา
"น้องโบว์คงไม่ได้ตั้งใจทำร้ายน้ำขิงหรอกใช่ไหมครับ" เป็นครั้งแรกที่เบย์กดเสี่ยงทุ้มต่ำ "เด็กน่ารักอย่างน้องโบว์ คงไม่ทำอะไรแบบนั้น"
"ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ น..น้องโบว์แค่ตกใจ ไม่คิดว่ามีใครมายืนอยู่ตรงนั้น"
"น้ำร้อนขนาดที่ทำแผลพุพองได้ มันอันตรายมากเลยนะครับ ถ้าหากเคลียร์กันไม่จบอาจจะต้องไปที่โรงพัก"
"พี่เบย์คงไม่อยากให้น้องโบว์ติดคุกหรอกใช่ไหมคะ ฮึกกก ใช่ไหมคะ"
น้ำเสียงอ่อนหวานพูดพลางสะอื้นร้องไห้ เบย์ทำได้แค่ถอนหายใจแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าเพื่อปลอบประโลมใจ
สถานการณ์ตอนนี้เริ่มบางเบา โดยมีเจนั่งมึนอยู่ร่วมด้วย
"น้องโบว์ขอโทษอีกครั้งนะคะ" สาวน้อยยกมือไหว้พยายามกลั้นเสียงร้องไห้
"พี่จะบอกน้ำขิงให้ก็แล้วกันว่าน้องโบว์ไม่ได้ตั้งใจ แต่ครั้งหน้าระวังหน่อยนะครับ"
"พี่เบย์ชอบผู้หญิงคนนั้นมากหรือคะ..ก็คงใช่ ทั้งผอมทั้งสวย แถมเป็นดาวมหาวิทยาลัย"
"ไม่เกี่ยวว่าพี่จะชอบน้ำขิงไหม แต่น้องโบว์เองอย่าทำอะไรที่มันเกิดอันตรายเพียงเพราะแค่ชอบพี่นะ"
คำพูดย้ำคำก่อนที่ชายหนุ่มจะหงุดหงิดเดินออกไป
เจเองได้แต่นิ่งเงียบแล้วเดินตามหลังเพื่อนสนิท ภายในบ้านเหลือเพียงโบว์ที่นั่งอยู่พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น
เช้าวันต่อมา
"ไปซื้อชุดมหาวิทยาลัยหรือยัง" โบ๊ทเอ่ยถามน้องสาวที่ยกกับข้าวมาวาง "อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเปิดเรียนแล้วนะ สรุปว่าเราเรียนด้านการบริหารโรงแรมใช่ไหม"
"ค่ะ น้องโบว์อยากเป็นแผนกต้อนรับ ได้เจอผู้คนหลากหลายเชื้อชาติ"
"หน้าเศร้าแบบนี้..คงไม่ได้คิดถึงเรื่องไอ้เบย์หรอกใช่ไหม?"
"ตอนนี้พี่เบย์อาจจะโกรธโบว์แล้วก็ได้"
"เฮ้ยยย อย่าคิดมากสิ มันเป็นอุบัติเหตุ"
พี่ชายพยายามปลอบน้องสาว เขายกมือขึ้นมาลูบผมยาวซึ่งวันนี้ถักเปียอย่างน่ารัก พร้อมทั้งชุดเซตสีฟ้าครามสดใส มีดอกเดซี่ประดับตรงข้อแขนเป็นกำไล
"แล้ววันนี้พวกพี่ไปเที่ยวที่ไหนกันหรือคะ" น้องสาวถาม วันหยุดพี่ชายมักจะไม่อยู่บ้าน
"คงไปคลับแถว RCA ละมั้ง"
"น้องโบว์อยากไปบ้างจัง"
"ไม่ได้ พี่ไม่อยากให้โบว์อยู่ในที่สถานอโคจรแบบนั้น พวกผู้ชายก็มือปลาหมึกเดี๋ยวมันก็มาแต๊ะอั๋ง ยิ่งเราน่ารักด้วย"
"ทำไมพี่โบ๊ทถึงเที่ยวได้ แล้วน้องโบว์ต้องอยู่แต่บ้าน รู้สึกถึงความไม่ยุติธรรม"
พี่ชายวางแก้วกาแฟลงก่อนจะหรี่ตาจ้องมองน้องสาวที่ใบหน้าบูดบึ้ง
แน่นอนว่าคำพูดพร้อมน้ำเสียงเหมือนแฝงเร้นบางอย่าง
"ที่โบว์อยากไปคงไม่ใช่เพราะไอ้เบย์หรอกใช่ไหม.." โบ๊ทจ้องตาเขม็ง "ถึงมันจะโกรธมันคงไม่โกรธนานหรอก เชื่อพี่สิ"
"ไม่รู้สิคะ เมื่อวานพี่เบย์น้ำเสียงเหมือน.."
"เหมือนอะไร"
"เปล่าหรอกค่ะไม่มีอะไร ถ้าอย่างนั้นน้องโบว์ขอตัวขึ้นไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ"
"อืมมม คืนนี้พี่จะพยายามกลับไม่ดึกมากนะ"
ก็พูดไปแบบนั้น ทั้งที่บางคืนก็กลับยันเกือบสว่าง ปล่อยให้น้องสาวอยู่บ้านลำพัง เนื่องจากชอบความเป็นส่วนตัวแม่บ้านจึงมาทำความสะอาดแค่ตอนรุ่งสางแล้วกลับไป
ช่วงค่ำ
"โบว์เหงาขนาดชวนเรามากินข้าวเนี่ยนะ" มะนาวเพื่อนสนิทของโบว์กำลังตักข้าวผัด
"ไม่ใช่แค่เหงาหรอกเราแค่อยากได้ที่ปรึกษา"
"ถ้าให้เดาคงไม่พ้นเรื่องของเพื่อนพี่ชาย"
"ใช่ ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เบย์โกรธเราหรือยัง ปกติจะส่งข้อความมาหาบ้าง กลางคืนก็จะบอกฝันดี แต่นี่หายไปเลย จะไปเที่ยวด้วยพี่โบ๊ทก็ไม่อนุญาต"
"แล้วถ้าเราแอบไปล่ะ..."
แม้จะเป็นความคิดที่ไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่ แต่โบว์เองก็รู้สึกผิดจึงอยากไปพูดเคลียร์ใจ จนสุดท้ายสองสาวเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดที่คิดว่าน่ารักที่สุดออกมาสวมใส่
สาวน้อยอย่างโบว์ท่าทางไร้เดียงสา เธอแต่งชุดกระโปรงเทนนิสสีฟ้า พร้อมเสื้อกั๊กสีขาวยิ่งยั่วยวนดึงดูดใจ หลุมสะดือเล็กน้อยโผล่ทักทาย เนื่องจากความสั้นของเสื้อที่รัดติ้วเกินไป
คลับ ย่าน RCA
ถนนที่ใครต่างก็ทราบดีว่าสองข้างทางเป็นร้านเหล้าปาร์ตี้สังสรรค์หลากหลาย
ผู้คนมักจะรวมตัวเพื่อดื่มด่ำแอลกอฮอล์พร้อมดนตรีที่แสนน่าฟัง
"แน่ใจแล้วนะว่าเราจะเข้าไป" โบว์ถามเพื่อนสนิทอย่างมะนาวอีกครั้ง "แล้วถ้าที่พี่โบ๊ทมาเจอล่ะ"
"ถ้าอย่างนั้น..เราเข้าไปก่อน ไปดูว่าพวกพี่ชายของโบว์อยู่ตรงไหน แล้วเราค่อยหาโต๊ะในระยะไกล"
"แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน"
"ถ้างั้นโบว์รอเราตรงนี้ก่อนนะห้ามไปไหน"
"อืมมม สู้ๆ นะมะนาว"
ทุกสายตาจับจ้องมองสาวสวยที่ผิวขาวหน้ากลมพร้อมกับความน่ารักที่เป็นธรรมชาติ
เวลาผ่านไปไม่นานมะนาววิ่งหน้าตาตื่นออกมา ทั้งยังตะโกนโหวกเหวกโวยวายจนคนด้านข้างจดจ้อง
"โบว์หนีเร็ว!! พี่โบ๊ทเจอเราแล้ว"
- ผู้เขียน
