อารัญไม่รู้ว่าเขาต้องรู้สึกยังไงดี ควรจะตื่นเต้น ยินดี หรือเป็นห่วงที่เธอไปอยู่ลำพัง เขารู้แต่ว่า ไอ้ที่บอกว่าอยากให้น้องกลับมาชดใช้...ความคิดนี้มันหายไปทันทีที่ได้รับรู้เรื่องสำคัญที่แม่เพิ่งบอก ตอนนี้ ไม่มีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัวเขาสักนิด
คุณราณียิ้มอ่อนโยน
“ใครบอกว่าแม่จะปล่อยน้องไป ไม่ว่าหนูพิมพ์จะไปอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะทำอะไร แม่รู้ทุกความเคลื่อนไหว ทุกฝีก้าว แม่ทำเพื่อความปลอดภัยของพิมพ์ ไปอยู่คนเดียวแบบนั้น หากเกิดอะไรขึ้น ก็จะได้ช่วยเหลือได้ทัน”
“งั้นคุณแม่ก็บอกผมมาสิครับ ว่าพิมพ์อยู่ที่ไหน”
“รัญบอกแม่มาก่อนสิว่า รัญจะไปหาน้องเพื่ออะไร”
อารัญมองสบตามารดา แววตาจริงจังแน่วแน่
“ผมรักพิมพ์ครับ และผมจะไม่มีวันทำร้ายเธออีกเด็ดขาด คนที่ต้องชดใช้ไม่ใช่พิมพ์ แต่เป็นผมต่างหาก ผมต้องรับผิดชอบ ต้องชดใช้ให้เธอตลอดชีวิต”
18 พี่มาง้อนะครับ
“ออกไป ! ไสหัวไปไกล ๆ เลยนะ ระหว่างเราไม่มีอะไรต้
