“คุณรัญคะ”
เจ้าของชื่อยังคงนอนนิ่ง ไม่ขยับตัว พิมพ์ใจจึงเรียกเขาด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม
“คุณรัญ”
พอคนนอนหลับไม่หือไม่อือ ไม่ขยับตัวเลย พิมพ์ใจจึงจับตรงหัวไหล่ของเขา แล้วเขย่าเบา ๆ
“คุณรัญ เอ๊ะ ! ทำไมตัวร้อนจัง”
ขนาดเธอจับตัวเขาผ่านผ้าห่ม เธอยังรับรู้ได้ถึงความร้อนระอุที่ทะลุผ่านผ้าออกมา
พิมพ์ใจดึงผ้าห่มออกจากใบหน้าของเขา ผิวหน้าของเขาแดงอย่างเห็นได้ชัด เขาหอบหายใจแรง
“คุณรัญ”
อารัญลืมตาขึ้นช้า ๆ พอเห็นคนตัวเล็กยืนอยู่ข้าง ๆ เขาก็รีบบอกเธอว่า
“พิมพ์ถอยไป อยู่ห่าง ๆ พี่ไว้ พี่น่าจะเป็นไข้ ไม่สบายตัวเลย ปวดหัวชะมัด”
“คุณรัญตัวร้อนมากเลย ไปหาหมอมั้ยคะ”
อารัญหลับตาลง เขาส่ายหน้าช้า ๆ
“ไม่ไป พี่จะเฝ้าพิมพ์อยู่อย่างนี้ จนกว่าพิมพ์จะยกโทษให้พี่ จนกว่าพิมพ์จะให้โอกาสพี่”
พิมพ์ใจถอนหายใจแรง นึกโมโหคนตัวโต เขาเป็นไข้ตัวร้อนขนาดนี้ ต้องไปหาหมอแล้วล่ะ
“พิมพ์จะโทรบอกคุณแม่ ให้คุณแ
