อารัญเลื่อนสองมือลงไปประคองหน้าท้องที่นูนออกมาน้อย ๆ เขาถอนหายใจราวกับโล่งอกโล่งใจนักหนา
“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่ให้พี่กอด ขอบคุณที่มาเยี่ยมพี่ ขอบคุณที่ยกโทษให้พี่ และยอมเป็นเมียพี่”
พิมพ์ใจขมวดคิ้วมุ่น หญิงสาวเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาดุ ก็เธอแค่คิดในใจ ยังไม่ทันพูดอะไรออกไปสักหน่อย ยังไม่ได้บอกเขาเลยว่าเธอยกโทษให้ และที่สำคัญ เธอยังไม่ได้บอกเขาว่า เธอยอมเป็นเมียเขาสักหน่อย ทำไมเขาถึงขี้ตู่อย่างหน้าไม่อายแบบนี้
อารัญยิ้มขำกับใบหน้าบึ้งตึงของคนในอ้อมกอด เห็นแล้วมันเขี้ยว จนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบหน้าผากมนแรง ๆ แล้วกระชับอ้อมแขนกอดเธอแน่นขึ้น เขาแนบแก้มกับศีรษะของเธอ
“ยกโทษให้พี่แล้วใช่มั้ย ยอมเป็นเมียพี่แล้วใช่มั้ยครับ ยอมให้พี่เป็นพ่อของลูกแล้วใช่มั้ย”
“กอดแน่นขนาดนี้ พิมพ์จะไปไหนได้ล่ะคะ”
“ถึงอยากไป พี่ก็ไม่มีวันปล่อยพิมพ์แน่นอน”
พิมพ์ใจขยับตัว เงยหน้าขึ้นมองสบตาคมเข้ม
“พี่รัญจะ
