อารัญเดินนำหน้าเธอไปจนถึงหน้าตึก คนของเขานำรถมาจอดรออยู่ที่หน้าตึกแล้ว เมื่อเจ้านายไปถึง เขาก็เปิดประตูรถฝั่งคนขับให้ อารัญขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ
พิมพ์ใจไม่แน่ใจว่า เขาต้องการให้เธอขึ้นรถไปด้วยหรือไม่ เพราะตั้งแต่ที่เดินออกจากห้องทำงานของเขา กระทั่งเดินมาถึงหน้าตึก เขาไม่พูด ไม่บอกอะไรเธอสักคำ
เมื่อหญิงสาวไม่ยอมขึ้นรถสักที คนที่นั่งประจำที่คนขับจึงกดกระจกรถอีกฝั่งลง แล้วเอนตัวลงเล็กน้อย ตะคอกถามด้วยเสียงดุไม่พอใจว่า
“จะยืนอยู่อีกนานไหม”
“เอ่อ…”
“ขึ้นรถ !”
“ค่ะ”
พิมพ์ใจลนลานเปิดประตูรถ แล้วขึ้นไปนั่ง เธอดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาด ประสานสองมือไว้บนตัก แล้วก็นั่งก้มหน้ามองมือตัวเอง ไม่กล้ากระดุกกระดิก ไม่กล้าหันไปมองเขา
อารัญปรายตามองคนตัวเล็กแวบหนึ่ง เขาถอนหายใจแรงอย่างหงุดหงิด ก่อนจะขับรถพาเธอไปยังคอนโดหรูของเขาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริษัท เขาจะให้เธออยู่ที่นั่น อยู่ในฐานะนางบำเรอที่ต้
