หลังจากส่งพิกัดที่อยู่ให้กับคนรักของเธอเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็นั่งเล่นอยู่บนโซฟาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอไม่ได้ตื่นกลัวเลยสักนิด ราวกับรู้ว่าใครเป็นคนลักพาตัวเธอมา
เกือบชั่วโมงที่คนตัวเล็กนั่งๆนอนๆ จนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นที่หน้าประตู ใกล้โซฟาที่เธอกำลังเผลอหลับอยู่
หญิงสาวขยับตัวนั่งตรง ขยี้ตาเล็กน้อยขจัดความเมื่อยขบ ก่อนจะมองจ้องไปที่ประตู
ที่ฟังจากเสียงก็บ่งบอกได้ว่ามีคนกำลังไขประตูเพื่อจะเข้ามา
“คนคุ้นเคยนี่เองนะคะ” เสียงหวานใสเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นคนที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับลูกน้อง 2-3 คน
“หึ ไม่มีท่าทางว่าจะหวาดกลัวเลยนะคะ” น้ำเสียงเย้ยหยันตอบคนอายุน้อยกว่าที่นั่งมองหล่อนพลางเอ่ยทักทายด้วยท่าทางสบายๆ
“ก็ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวนี่คะ แค่โดนลักพาตัว”
“อย่าเรียกว่าลักพาตัวเลยค่ะ เรียกว่าเชิญมาพบจะดีกว่าค่ะ”
“วิธีเชิญออกจะรุนแรงไปหน่อยล่ะมั้งคะ” ป
